سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله: در ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم علیهم السلام و شهداء و اسراء کربلا صفحه 7

عاطفی بر ضدّ دشمنان مکتب محسوب گردد». (1)

بر همین اساس است که پیامبر (ص) و امامان (ع) آنان را که آمادگی گریه کردن را ندارند، به «تَباکِی» (خود را به شکل گریه درآوردن) دعوت کرده اند، تا یاد حسین (ع) در همه قرون و اعصار، در خاطره ها زنده بماند، امام صادق (ع) فرمود:

مَن تَباکی فَلَهُ الْجَنَّهُ: «هر کس به هنگام شنیدن مصائب امام حسین (ع) خود را به گریه زد، مستحقّ بهشت می شود». (2)

معلوم است که تباکی در هنگامی است که اشک از چشم انسان جاری نمی گردد، ولی انسان از شنیدن مطالب متاثر می شود.

نتیجه اینکه:

گریه حضرت زینب (ع) و اهلبیت (ع) گریه عاطفی و گریه پیام آور و یکنوع نهی از منکر و شعار و شور انگیز و سوزاننده و رسواگر طاغوتیان و ستمگران بود، و ادامه این راه همواره «جنگ عواطف» بر ضد طاغوتیان و ستمگران است، و در نهضتها هیچگاه نباید نقش «جنبش عواطف» را فراموش کرد، از این جنبش به عنوان شعائر و شعار یاد شده، که اصولاً شعار و شعور، جهت مبارزه را مشخص می کند و انسانها را به سوی آن جهت تحریک و سوق می دهد.

تاریخچه روضه خوانی

بعضی تصوّر می کنند روضه خوانی برای سرور شهیدان کربلا و سایر امامان (ع) از مصنوعات شیعه است، و یا اینکه در قرن نهم و دهم با نوشتن کتاب «روضه