تحفه رجبیون : چکامه ها و متن هایی برای مناسبت ها و دعاهای ماه رجب صفحه 142

میلادش، جان را در یاد جلیل آن بزرگوار تازه می کنیم و از سرجان می خوانیم:اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا أَمیرَ الْمُؤْمِنین وَ رَحْمَهُ اللّهِ وَ بَرَکاتُهُ.

مردی از آسمان

مردی از آسمان(1)

در 12 ماه رجب، کودکی از کعبه، آغوش فاطمه بنت اسد می آید که پرده های تار ظلمت را در شعله شمشیرش خاکستر خواهد کرد و بلیغ ترین خطابه ها را چونان پتک بر خواب و رخوت شب زدگان فرود خواهد آورد.

اینک میلاد مردی است که شبانگاه در نخلستان، سر در چاه می گذارد و هق هق گریه هایش، روح روشن آب را می لرزاند و سجده های خاضعانه اش، پشت هفت آسمان را.

مردی می آید که عدالت بی او معنا ندارد، خوبی بدون او مصداق و معیار نمی یابد و زیبایی و رسایی، غریب و نا آشنا در گوشه لغت نامه ها، گنگ و گم باقی می ماند.

مردی چشم می گشاید که پس از تقسیم بیت المال، کمر می بست، جاروب به کف می گرفت و زمین خالی و خلوت بیت المال را پاکیزه می کرد و آن گاه پس از دو رکعت عاشقانه، مشت بر زمین می کوبید که: ای زمین گواهی بده که برای خدایت پر کردم و برای خدایت خالی.

مردی چشم می گشاید که بر منبر، همیشه سرانگشتی به سوی محبوب داشت و در آن هنگام آرام آرام پیراهن وصله خورده را تکان می داد و به نسیم داغ می سپرد و در پاسخ کسی که از او پرسید: چرا چنین؟ جواب می داد: «همین تک پیراهن را دارم و تکانش می دهم تا خشک شود!».

مردی چشم می گشاید که نماز، خاشع تر از او ندید؛

روزه، جز افطاری از نمک و نان جوین از او نچشید!