تحفه رجبیون : چکامه ها و متن هایی برای مناسبت ها و دعاهای ماه رجب صفحه 178

پس بگذار گریه کنم! آنچه بر شما در کربلا و شام گذشت، هنوز جراحتی است بر جگرهای شیعیان و این زخم، زخم جاودان تا خداست. امّا همیشه و هر گاه که نام مبارکت بر زبان دوستی جاری می شود، زخم کهنه سر، باز می کند و از چشمان از اشک به خشکی نشسته واز گریه تهی شده، خون تازه جاری می شود.

از صاحبمان و ولّی امرمان وامید زیستنمان و بهانه ماندنمان پرسیدند:

«این گریه های مدام، این ناله های هر گاه و این ضجّه های بی گاه و این صیحه های هر از گاه از چه روست، مصیبت حسین با تو چنین کرده است؟»

فرمود گریه آلود: «که اگر با حسین هم بگویم، خون خواهد گریست.»

پرسیدند: «دست های بریده عبّاس با تو چنین کرده است؟»

فرمود ناله کنان: «که اگر با عمویم عبّاس هم بگویم دست های بریده بر سر خواهد کوفت.»

پرسیدند: «غل و زنجیرهای سخت بر پوست و گوشت و استخوان سجّاد فغان تو را بر آورده است؟»

فرمود: «که سجّاد نیز عمری بر این مصیبت گریسته است».

پرسیدند: «پس این چه اندوه جان سوزی است که آسمان و زمین را در هم پیچیده است؟»

امام فرمود: «عمّه ام زینب... مصیبت مضاعف زینب، اسارت زینب...».

سلام بر شکوه صبر تو!

و سلام بر جان بهشتی تو! آن روز که برآمدی و آن روز که میهمان لحظه های ابد شدی!

ای داغدار هرچه مصیبت

-1

اَلسَّلامُ عَلیکِ یا اُمّ َالْمَصائِبْ، یا زینَبْ!