- دیباچه 1
- ماه رجب و هم نشینی او با ما 9
- 1. تأثیر دعا در اصلاح رفتار با دیگران 30
- 2. آموزش غیرمستقیم دعا 30
- 3. ارزش ذاتی دعا و نیایش 32
- 4. باید با تمام وجود خواست 33
- 5. اصرار درخواستن 34
- 6. درد دل و تخلیه آن در قالب دعا 35
- استغفار و روان درمانی 56
- اشاره 64
- سلام بر تو ای دهمین بهار! 65
- کودک آرمانی لبخند 79
- ... و تو اتفاق افتادی 81
- اشاره 81
- اشاره 86
- ریاضت مبارک 91
- مقامی بالاتر از اعتکاف 92
- بهار در ثانیه های عشق 94
- اشاره 94
- دست های رو به آسمان 96
- اشاره 104
- فاطمه بنت اسد 127
- مردی از آسمان 142
- کلید کعبه 143
- اشاره 155
- جرعه جرعه حسین 168
- دیدار با زینب 177
- ای داغدار هرچه مصیبت 178
- پیامبر ایثار 180
- ماجرای فتح قلعه خیبر 206
- 25 رجب و شهادت موسی بن جعفر علیه السلام 209
- اشاره 209
- خورشید مهرت از پشت میله ها سر خواهد زد! 224
- شب مبعث _ فرازهایی از دعای شب مبعث 225
- راهنمایی پیامبران به گنج های درون 234
- مبعث حضرت رسول صلی الله علیه و آله 242
- رسول باران 246
- پیامبر گل های محمدی 247
- در روشنان نور نبوت 249
- کلام آفتابی 256
- در افق روشن وحی 259
- جهان، منتظر کلمات توست 260
- سرچشمه برکات 262
- طنین صدایی در کوه 265
- در وادی شرف 267
- یادسپاری 270
سلام بر ماه رجب
سلام بر ماه رجب
سید محمود طاهری
سلام بر ماه رجب که با خرمنی انبوه از برکت و سُرور و نور و روشنایی، به ما روی می آورد. بر لب هایمان تبسم می نشاند و از دل هایمان غم و اندوه را می زداید. روزه هایش صفابخش، نمازهایش شوق برانگیز و سحرگاهانش مست کننده است. دعاهای این ماه چه گره گشایی ها می کند و مناجات هایش، چه پلکان ها برای قرب به معشوق حقیقی فراهم می آورد.
سلام بر ندای ملکوتی «ملک داعی» (فرشته فراخوان) که _ به فرموده پیامبر _ با فرا رسیدن ماه رجب، هر شب تا صبح، این گونه آدمیان را خطاب می کند:
خوشا به حال تسبیح کنندگان خدا! خوشا به حال فرمان برداران خدا!
خدای متعال می فرماید:
هم نشین کسی هستم که با من هم نشینی کند، فرمان بردار کسی هستم که فرمان بردارم باشد و بخشنده خواهانِ بخشایش هستم.
ماه، ماه من؛ بنده، بنده من و رحمت، رحمت من است. هر کسی در این ماه مرا بخواند، او را اجابت می کنم؛ هر کس از من بخواهد، به او می دهم و هر کس از من هدایت بطلبد، او را هدایت می کنم. این ماه را رشته ای بین خود و بندگانم قرار دادم که هر کس آن را بگیرد، به من می رسد.(1)
ای پیکِ پی خجسته که داری نشان دوست
با ما مگو بجز سخنِ دلنشان دوست
1- سیدبن طاووس، اقبال، ج 3، ص 174.