تحفه رجبیون : چکامه ها و متن هایی برای مناسبت ها و دعاهای ماه رجب صفحه 90

که در این بحر کرم غرق گناه آمده ایم

آبرو می رود ای ابر خطاپوش ببار

که به دیوان عمل نامه سیاه آمده ایم

حافظ

و اعتکاف یعنی یک فرصت استثنایی و طلایی در گشوده شدن درها برای دیدار که عاقلان و عارفان را در اغتنام آنها نسبت به فرصت ها باید شناخت. آنکه چه در زمینه مادّی و چه به لحاظ معنوی، فرصت ها را یکی پس از دیگری از کف می دهد، هم خوف آن است که فرصت ها برایش تکرار نشوند و هم اینکه چنین کسی ره به جایی نخواهد برد و با خجالت، ملاقات خواهد کرد:

قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند

بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم

حافظ

و از رموز پیشرفت بزرگان _ چه بزرگان مادّی و چه معنوی _ غافل نبودن آنها از فرصت هاست.

عبدالرحمن جامی چنین حکایت می کند: عابدی، هر شب تا سحر بیدار می ماند و به عبادت و دعا می پرداخت. روزی فضولی از او پرسید: «تو که حتی خواب نیز مانع عبادت های شبانه ات نیست، چرا رنج نخوابیدن های طولانی را بر خود تحمیل می کنی؟» عابد پاسخ داد: هر شب، خداوند در آسمان ندا در می دهد: «آیا از رهروان راه من، کسی بیدار و آماده پوزش خواستن از گناهان خویش است تا من رحمت و آمرزش خود را نصیب او نمایم و عذر او را بپذیرم؟» آیا من می توانم چنین فرصتی را از دست دهم و به ندای خداوند پاسخی نگویم و راحت بخوابم؟ در حالی که او می خواهد به من لطف کند، من چگونه می توانم چشمانم را ببندم؟!