راهِ بندگی: شرحی گذرا بر دعاهای روزانه ی ماه رمضان صفحه 21

در فراز آخر از دعای روز پنجم از مقام قرب اولیای الهی سخن به میان آمد. ویژگی دیگر اولیای خداوند این است که هرگز دلشان نمی لرزد و اندوهناک نمی شوند.

سخت ترین لحظه برای آنان، لحظه ی هجران و دوری از پروردگار است.

زبان حال چنین افرادی در دعای کمیل این گونه است:

اگر مرا به آتش دوزخت بسوزانی، صبر می کنم، اما فراق و دوری تو را چگونه تحمل کنم؟

شرح دعای روز ششم

شرح دعای روز ششم

در فراز نخست از دعای روز ششم ماه مبارک رمضان چنین می گوییم:

پروردگارا! مرا به سبب عصیان خوار مکن. همان گونه که طاعت خدا عزّت آور و سبب سربلندی و افتخار می شود، معصیت و نافرمانی او نیز ذلّت آور است.

گناه انسان را می شکند، ارزش وجودی او را درهم می ریزد و فطرت پاک و نورانی وی را آلوده می کند.

یکی از آثار گناه، شرمساری، عذاب وجدان و سیه رویی در دنیا و آخرت است.

«ابوالفَرَج اصفهانی» در کتاب مقاتل، از قول قاسم بن اَصبغ درباره ی اثر گناه نقل می کند:

من مردی را می شناختم که خوش چهره و سفیدرو بود، اما پس از واقعه ی کربلا دیدم که چهره اش سیاه گشته است. به او گفتم: تو مردی زیبا صورت و سفید رو بودی، چه شد که چهره ات این گونه سیاه شده است؟! گفت من جوان نورسی را از همراهان حسین علیه السلام در کربلا به قتل رساندم که در پیشانیش جای سجده مشاهده می شد. از آن روز تا به حال، هرشب به بالینم می آید، گریبانم را می گیرد و به سوی دوزخ می کشاند و مرا در آتش دوزخ می افکند. من چنان در خواب از وحشت فریاد می کنم که تمام همسایگان صدایم را می شنوند.

امام صادق علیه السلام نیز در این زمینه می فرماید:

از عواقب گناهان بپرهیزید.(1)

امام باقر علیه السلام نیز فرموده اند:

هیچ سختی و مصیبتی به بنده نمی رسد، مگر به وسیله ی گناهی که مرتکب می شود، اما دامنه ی بخشش خداوند گسترده تر است.(2)

در فراز دوم از دعای روز ششم آمده است:

خدایا! مرا به ضرب تازیانه ی انتقامت کیفر مکن.

در این جا ضربه های کیفر گناه به شلاق و تازیانه تشبیه شده است که برای تأدیب خطاکار و مجرم به کار می رود.