- شرح دعای روز اول 2
- شرح دعای روز دوم 9
- شرح دعای روز سوم 12
- شرح دعای روز چهارم 14
- شرح دعای روز پنجم 18
- شرح دعای روز ششم 21
- شرح دعای روز هفتم 23
- شرح دعای روز هشتم 27
- شرح دعای روز نهم 32
- شرح دعای روز دهم 34
- شرح دعای روز یازدهم 37
- شرح دعای روز دوازدهم 40
- شرح دعای روز سیزدهم 45
- شرح دعای روز چهاردهم 49
- شرح دعای روز پانزدهم 53
- شرح دعای روز شانزدهم 56
- شرح دعای روز هفدهم 57
- شرح دعای روز هیجدهم 61
- شرح دعای روز نوزدهم 64
- شرح دعای روز بیستم 68
- شرح دعای روز بیست و یکم 73
- شرح دعای روز بیست و دوّم 77
- شرح دعای روز بیست و سوم 81
- شرح دعای روز بیست و چهارم 84
- شرح دعای روز بیست و پنجم 87
- شرح دعای روز بیست و ششم 91
- شرح دعای روز بیست و هفتم 96
- شرح دعای روز بیست و هشتم 100
- شرح دعای روز بیست و نهم 104
- دعای روز سی ام 109
مداومت عمل می فرمایند:
دوست داشتنی ترین اعمال نزد خداوند عملی است که ادامه داشته باشد، گرچه اندک باشد.(1)
امام سجاد علیه السلام می فرمایند:
من دوست دارم که مداومت در عملی داشته باشم، گرچه اندک باشد.(2)
شرح دعای روز هشتم
شرح دعای روز هشتم
دعای روز هشتم ماه رمضان چنین آغاز می شود:
خدایا! توفیق ترحّم بر یتیمان را روزیم کن.
در این دعا کمک به یتیمان به عنوان رزق و روزی شمرده شده است و نشان می دهد که فرد روزه دار باید گذشته از عبادت های فردی و کارهای شخصی، به دنبال نیکی ها نیز باشد.
آیین اسلام با بیدار کردن حسّ مسؤولیت و نوع دوستی در انسان ها می کوشد تا جامعه ی اسلامی را به سعادت برساند. کودکان بی سرپرست به کمک و محبت و عاطفه ی دیگران نیاز دارند. کمک به این کودکان فقط در کمک های مادی خلاصه نمی شود بلکه تربیت صحیح آنان را نیز برای رسیدن به ارزش های معنوی در بر می گیرد. در این فراز از دعا به این مسأله توجه خاصی شده است. قرآن کریم نیز خوردن مال یتیم را از گناهان کبیره شمرده و فرموده است:
آنان که اموال یتیم را به ظلم می خورند، در شکمشان آتش پر می کنند و حتما وارد آتش خواهند شد.
خداوند در آیه ی 17 از سوره فجر درباره ی معاشرت با یتیم می فرماید:
فَأمّا الیَتیمَ فلا تقهَر؛ هیچ گاه یتیم را با قهر و ترشرویی از خود مران
از برخورد حضرت امام علی علیه السلام با یتیمان داستان های گوناگونی نقل شده است. می گویند:
روزی علی علیه السلام در بین راه به زن فقیری برخورد که بچه های او از گرسنگی گریه می کردند. زن، بچه ها را به وسایلی مشغول می کرد تا از گریه ی آنان جلوگیری کرده باشد. علی علیه السلام پس از مشاهده ی این جریان، با شتاب رفت، یک ظرف خرما با ظرفی از آرد و مقداری روغن و برنج بر شانه ی خویش گرفت و بازگشت. «قنبر» تقاضا کرد اجازه دهند او این محموله را بردارد، ولی حضرت راضی نشد. وقتی که به خانه ی آن زن رسید، اجازه ی ورود خواست و داخل شد. مقداری از برنج ها را با روغن در دیگ ریخت و غذای مطبوعی تهیه کرد. آن گاه بچه ها را بیدار کرد و با دست خود از آن غذا به آنان داد تا سیر شدند.
1- اصول کافی، ج 3، ص 129.
2- اصول کافی، ج 3، ص 129.