راهِ بندگی: شرحی گذرا بر دعاهای روزانه ی ماه رمضان صفحه 87

امیرالمؤمنین علی علیه السلام می فرمایند:

ای بندگان خدا! هرکس خدا را اطاعت کند، آسوده خاطر است و مورد بشارت قرار می گیرد وهرکس نافرمانی کند، زیان می کند و پشیمان می شود و روی آسایش را نمی بیند.(1)

در پایان دعای امروز، خداوند را به نام:

ای عطا کننده ی سؤال کنندگان!

می خوانیم. این نام، ما را متوجه این نکته می سازد که اطاعت و فرمانبرداری و دوری از معصیت را از خود او بخواهیم و در فراز و نشیب ها و فشارهای زندگی، از هدف و مقصد خود دست برنداریم.

آری، خداوند متعال «جوادالسائلین» است؛ صاحب کرمی است که کرامت او شامل دعا کنندگان خواهد شد. خوشا به حال آن سائلی که از خداوند بخواهد و از دیگران منقطع باشد؛ زیرا دامنه ی فضل و بخشش حضرت حق هیچ گونه محدودیتی ندارد. آن قدر می بخشد که انسان تصور ان را هم نمی کند. او همان کریمی است که ذرّه ای بخل و حسادت در او راه ندارد و اتصال به ذات اقدسش، اتصال به بی نهایت است. پس آن چه از دعای امروز می آموزیم، این است که ابتدا باید رضایت خداوند را به دست آوریم؛ زیرا این خود زمینه های اطاعت و دوری از معصیت را فراهم می سازد. هم چنین در این راه توفیق را باید از خداوند متعال خواست و از او کمک گرفت؛ زیرا او کریم و بخشنده است.

شرح دعای روز بیست و پنجم

شرح دعای روز بیست و پنجم

در روز بیست و پنجم ماه مبارک رمضان دعا می کنیم که:

خدایا! مرا امروز دوستدار دوستانت و دشمن دشمنانت قرار بده.

یکی از مسایل مهم زندگی، دوستی ها و دشمنی هاست. دعای امروز ملاک و معیار دوستی و دشمنی را برای ما بیان می کند. باید دانست یکی از واجبات دینی و اعتقادی ما «تولی» و «تبری» است؛ یعنی دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خدا.

پیوند و محبّت انگیزه ای است برای نزدیکی افکار و اعتقادات انسان ها. بنابراین اسلام از دوستی با کفّار و مشرکان نهی کرده و پذیرفتن ولایت آنان را، دشمنی با خدا و پیامبران دانسته است. پیشتر نیز گفتیم که محبت با دوستان خدا و اولیای او باید ثمره ی عملی داشته باشد و ما را به میدان و عرصه ی عمل بکشاند.

مصداق بارز و روشن اولیا الهی و دوستان واقعی خداوند، پیشوایان معصوم علیهم السلام هستند. همانها که دوستی با آنان، دوستی با خداست و دشمنی ایشان، دشمنی با خدا. در قرآن کریم آمده است: