شهد بندگی صفحه 114

[بندگان من!] آگاه باشید که دل ها فقط با یاد و ذکر پروردگار آرامش پذیرد»؛ (رعد: 8) که یاد حق، آب است و دل، ماهی و ماهی چگونه تواند که دل از آب بر کند.

چو ماهی باش در دریای معنا

که جز با آب خوش همدم نگردد

دوام عیش

ذکر را خاصیتی است که پس از استمرار و ثبات بر دوام آن از سوی ذاکر، همدم او می شود و از او جدا نخواهد شد و در اصطلاح اهل معنا ملکه می گردد که ناخودآگاه وجود ذاکر، در تمامی احوال مشغول به ذکر خواهید گردید.

آورده اند که شخصی قبری برای یکی از اولیا فراهم آورد. شب در خواب دید که جنازه آن ولی الهی را به وی دادند تا دفن کند. چون نیک نگریست، بدید که مشغول ذکر الهی است. فریاد برآورد که این نمرده است، که زنده است و به ذکر الهی مشغول. ناگاه ندایی شنید که: چون در دنیا اهل ذکر بود، اینجا هم به ذکر مشغول است.(1)

حیات دل ها

در فضلیت و برکت حیرت انگیز ذکر و یاد الهی همین بس که امام زین العابدین و سیدالساجدین علیه السلام در مناجات خویش با پروردگار، ذکر را موجب حیات قلب ها و زندگانی دل معرفی می فرماید: «مَوْلایَ بِذِکْرِکَ عاشَ قَلْبی وِ بِمُناجاتِکَ بَرَدَتْ اَلَمُ الْخَوْفِ عَنِّی؛ آقای من! قلب و دل من به ذکر تو زنده است و آتش غم