شهد بندگی صفحه 120

عادت گزارند، و ذکری که در حال غفلت گویند، و صلواتی که بر پیامبر اکرم فرستند، بی آنکه حرمت آستان آن حضرت و احترام شریعتش را نگاه دارند».

ابو علی سینا فرماید: «حقیقت ذکر، حضور مذکور در نفس ذاکر است».

چون ذکر به دل رسد دلت درد کند

آن ذکر بود که مرد را مرد کند

هر چند که خاصیّت آتش دارد

لیکن دو جهان بر دل تو سرد کند

تمنای حضور

الهی! ذکر تو بهره مشتاق است و روشنایی دیده و دولت جان و آیین جهان. یک ذره فزودن به دوستی به از دو جهان است، یک لحظه با دوستْ خوش تر از جان است، یک نَفَس با دوست مُلک جاودان است، عزیز آن بنده که سزاوار آن است.

الهی! دریغا که روزگار بر باد دادیم و شکر نعمت ولی نعمت نگزاردیم. دریغا که قدر عمر خویشتن نشناختیم و از کار دنیا به اطاعت مولی نپرداختیم. دریغا که عمر عزیز به سر آمد و روزگار بگذشت.

الهی! زندگی هم با یاد تو، شادی هم با یافت تو و جان آن است که در او شناخت توست.

خدایا! موجود نفْس های جوان مردانی، حاضر دل های ذاکرانی. از نزدیکت نشان می دهند و تو برتر از آنی. از دورت می پندارند و نزدیک تر از جانی. ندانم که در جانی یا خود جانی. نه اینی و نه آنی، جان را زندگی می باید، تو آنی.

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید