شهد بندگی صفحه 124

آنکه پست ترین آفریده های خداست. ظلمتی است که در ورای نور افتاده و خاک تیره ای است که بر پای افلاک نور قرار گرفته است. غفلت، هر روز به رنگی و هر لحظه به شکلی در می آید و غافلان را با تجملات و جلوه گری ها از یاد خداوند باز می دارد. آن حضرت در کلامی دیگر، در مذمت دنیا و مجال گناهِ گناهکارانْ بودنِ آن را مایه پستی آن نزد خداوند معرفی می کند(1) و در جایی می فرماید:

دنیا، منزلگاهی است پست نزد خداوند که حلالش به حرام و خوبی هایش با بدی ها همراه بوده و شیرینی هایش تلخ کامی در پی دارد.(2)

حال دنیا سر به سر پرسیدم از فرزانه ای

گفت یا باد است یا خواب است یا افسانه ای

ابو سعید ابو الخیر

بی وفایی دنیا

راستی را این سرای پست و فراینده ناکامْ گذارنده، چه جای آن دارد که دل بدو بسته شود و جان ها در طلبش رنجور و خسته گردد؛ منزل و مأوایی که اهل کمال گاه سایه اش خواننده و گاه بازیچه اطفال، گاه به آشفته خوابی، بی تعبیر مثلش زنند و گاه به پیرزنی آرایش کرده و به جلوه گری آمده.