شهد بندگی صفحه 126

پستی دنیا نزد پروردگار

روایت است که خداوند تبارک و تعالی به نبی مکرم خویش، حضرت داوود علیه السلام درباره خدمت دنیا و پرهیز از صرف اوقات شریف در دنیاخواهی و دنیاجویی وحی فرمود:

ای داوود! دوستان و مشتاقان مرا با دنیا و دنیاطلبی کاری نیست که توجه به دنیا و صرف همت در طلب آن، شیرینی و لذت مناجات با من را از ذائقه بنده ام محوونا بود می سازد.(1)

باری، بر اهل معنا پوشیده نماند که این سایه واهی، عاقبت رفتنی است و این دیوار و حجاب ظلمانی، فرو خواهد افتاد و آنچه جاوید بر جای می ماند، همانا نورِ «اللّه» است که عالم گیر شود و اثری از ظلمت و تاریکی بر جای نخواهد ماند، آن سان که ساکنانِ دنیا، خواهی نخواهی، غرق در دریای نور الهی و روشنایی توحید خواهند شد. و چون دیدگان دنیاِییان و دنیا طلبان به سایه ظلمانی دنیا عادت نموده، از مشاهده آن نور چنان در رنج و عذاب افتند که دیدگانِ خفاش هنگام طلوع خورشید. از این رو، از آن نور فرار کنند، اما راه فراری نیست؛ چرا که هر طرف روی نمایند، جز آن نور نباشد: «یَقولُ الاِنسانُ یَومئذٍ أینَ المَفَر کَلاّ لاوَزَر إلی رَبِّکَ یَومئذٍ المُسْتَقَر؛ انسان در آن روز گوید راه گریز کدام است. هرگز راه گریزی نباشد [و فقط] در محضر پروردگار قرار خواهید داشت». (قیامت: 11)