شهد بندگی صفحه 140

همراهی کرد. خدای تعالی مرا فرمود که خدیجه را به خانه ای زمردین در بهشت بشارت دهم.(1)

نقل است که حضرت ابا عبد اللّه الحسین علیه السلام نزد قبر خدیجه آمد و گریست و سپس سر مزار ایشان به نماز مشغول شد و در مناجات با پروردگار خویش چنین فرمود:

«یا رَبِّ یا رَبِّ أنتَ مَولاهْ فَارْحَم عَبیداً الیک مَلجَاهُ؛ الهی! الهی! تو مولایی پس بر بنده کوچک خویش که جز تو پناهی ندارد، رحم و شفقت آور».(2)

تمنای حضور

الهی! عظیم الشأنی و همیشه مهربانی، قدیم احسانی و روشن برهانی، هم نهانی هم عیانی، از دیده ها نهانی و جام ها را عیانی، نه به چیزی مانی تا گویم که چنانی، آنی که خود گفتی و چنان که خود گفتی آنی.

الهی! تو آنی که از بنده ناسزا بینی و به عقوبت نشتابی. از بنده کفر می شنوی و نعمت از او بازنگیری و توبه و انابت بر او عرضه کنی و به پیغام و خطاب خود، او را باز خوانی و اگر باز آمد، او را وعده مغفرت دهی. پس چون با دشمن بد کردار چنینی با دوستان نیکوکار چونی؟

الهی! هر چند از بد سزای خویش به دردم، لیکن از مفلس نوازی تو شادم.

ای یار! یادم ده تا داستان درد خود به تو پردازم، بر درگاه تو می زارم و در امید بیم تو می نازم. یک نظر در من نگر تا دو گیتی به آب اندازم.