شهد بندگی صفحه 143

نزدیک می سازد، همانا ریشه در فطرت پاک و روح روشن او دارد. پس لازم است انسان در تمامی لحظات عمر خویش مراقب خود بوده، نفس را از خطر افتادن در مهلکه های انحراف و غفلت و گناه نگهداری کند و این خود نگهداری و کشیک نفس، همانا تقوای الهی است. هم از این روست که خدای متعال در قرآن شریف و نیز اولیای الهی در دعاها و روایاتِ به دست رسیده، همواره پیروان خویش را به رعایت تقوا سفارش اکید فرموده اند؛ چرا که تقوا، در واقع همان مراقبه از نفس است و محافظت از خانه دل تا جز دوست در آن در نیاید و هر چه غیر اوست، از آن رانده شود. تقوا؛ یعنی حفظ وجود خود با تمام تمایلات، از رفتن بر خلاف رویّه ای که بینش ایمانی و گرایش خطری انسانی اقتضا دارد.(1)

حقیقت تقوا

پیشوای یکتا پرستان و امام پرهیزکاران، حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام می فرماید: «اَلتَّقوی هُو الاِجْتنابُ؛ تقوا همان پرهیز است».(2) از آنجا که در کلام معصومان و اولیا، تقوا عامل سعادت و نیک بختی ابدی انسان است، روشن می گردد که مقصود از اجتناب، دوری از هر چیزی غیر خداست.