شهد بندگی صفحه 156

مگر عمل صالحی که پیش فرستاده باشی.(1)

هر دم از عمر می رود نفسی

چون نگه می کنم نمانده بسی

ای که پنجاه رفت و در خوابی

مگر این پنج روزه دریابی

ای تهی دست رفته در بازار

ترسمت پُر نیاوری دستار

برگ عیشی به گور خویش فرست

کس نیارد ز پس، تو پیش فرست

سعدی

تمنای حضور

الهی! نه شناخت تو را توان، نه ثنای تو را توان، نه دریای جلال و کبریایی تو را کران. پس تو را مدح و ثنا چون توان؟ تو را که داند که تو را تو دانی تو، تو را نداند کسی، تو را تو دانی و بس.

الهی! اگر از دنیا مرا نصیبی است، به بیگانگان دادم و اگر از عقبا مرا ذخیره ای است، به مؤمنان دادم. در دنیا مرا یاد تو بس و در عقبا مرا دیدار تو بس.

الهی! همگان در فراق می سوزند و محب در دیدار، چون دوست دیده ورگشت، محب را با صبر و قرار چه کار؟