شهد بندگی صفحه 169

قرب یار، حاصل مجاهده با نفس

بر اهل معنا پوشیده نیست که آنچه در این عالم کسی را نصیب شود؛ حاصلِ رنج و زحمتی است که در طلب آن کشیده و هر چه مقصود و مطلوب ارزشمندتر و گران بهاتر باشد، رنج طلب در پی آن افزون تر و سخت تر خواهد بود. آنکه به دنبال گوهر تابناک و دّر خوشاب است، باید که کمر همت بندد و در میان امواج خروشان دریاها غواصی کند و خود را در کام نهنگان اندازد و گاهی به فراز آید و گاهی به نشیب رود و خطر توفان و هول ظلمات بر جان خویش بخرد، تا در اعماق دریا به صدف مقصود دست یازد و گوهر تابناک به کف آرد.

باری، مرد را خوش تر از سعادت جاوید و ارزشمندتر از سکونت در جوار پروردگار و آرامش با دلدار چه خواهد بود. پس آنکه طالب والاترین گوهر هستی، که همانا مقام صدق و صفا در جوار ملیک مقتدر و پروردگار جهانیان است، باید جان را سپر بلا کند و دل در گرو فراز و نشیب راه بسپارد و در دریایی خروشان مراقبات همیشگی غوطه ور گردد و شب و روز پاسبان حریم دل باشد، مباد که لحظه ای غفلت، وی را از سعادت ابدی محروم سازد. خدای متعال در حدیثی قدسی، اهل آخرت را برای پیامبر برگزیده خویش چنین توصیف می فرماید: «مردمان یک بار می میرند، ولی آنان در هر روز هفتاد مرتبه در راه مجاهده با نفسشان جان می بازند».(1)

الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل ها