شهد بندگی صفحه 170

به بوی نافه ای که آخر صبا زان طُرّه بگشاید

ز تاب جعد مشکینش، چه خون افتاد در دل ها

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

کجا دانند حال ما سبک باران ساحل ها

حافظ

مجاهده؛ مراقبت از نفس

پس با آنچه گذشت، مجاهده با نفس در واقع همان مراقبت از نفس است که اکسیر اعظمی است که مس جان تیره را طلا می کند و خاک ظلمانی تن آدمی را به گوهر درخشان قابل فیض تبدیل می کند. آنکه وصال محبوب تمنا دارد و در آرزوی دیدار یار وکسب رضایت دلدار است، جز با مراقبه دایمی و مواظبت همیشگی از نفس، بدان نخواهد رسید.

نقل است از بزرگ مفسر قرآن کریم، عالم عارف، مرحوم علامه طباطبایی رحمه الله که چون از ایشان در مورد راه ترقی و کمال پرسیده شد، فرمود:

بذر سعادت، مراقبت است. مراقبت؛ یعنی کشیک نفس کشیدن، یعنی حرم دل را پاسبانی کردن، یعنی سرّ را از تصرفات شیطانی حفظ نمودن و پاسبان حرم دل بودن. این بذر سعادت را باید در مزرعه دل کاشت و بعد با اعمال صالح آب داد و با دستورات قرآنی این نهال را پرورش داد.(1)

هرگز دلم از یاد تو غافل نشود

گر جان بشود مهر تو از دل نشود

افتاده ز روی تو در آیینه دل

عکسی که به هیچ وجه زایل نشود