شهد بندگی صفحه 192

جست وجو کردم و آن را در تنفر با اهل معاصی و بغض نافرمانانش یافتم».(1)

مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

صفای خلوت خاطر از آن شمع چو گُل جویم

فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم

به کام و آرزوی دل چون دارم خلوتی حاصل

چه فکر از خبث بد گویان میان انجمن دارم

حافظ

نشانه مهر

محبت حقیقی آن است که محب، خویش را جمله به محبوب بخشد و وی را هیچ از خویش باز نماند و این را خود درجات و مراتبی و هر درجه و رتبه ای را نشانه ای است. از جمله بی قراری و بی تابی از درد فراق و شدت شوق به وصال که عاشقان را بیشتر در تاریکی های شبانه و مواقع سحرگاه رخ می دهد، آن دم است که چشمان غافلان به خواب رفته و هر عاشقی به وصل محبوب خویش رسیده و بدان دل خوش گشته، جان بی قرار سوداییان جمال دل آرای پروردگار، بی تاب و ناصبور، میل رهایی از آتش فراق می کند و مرغ دل شیداییان در هوای پرواز تا بَرِ دوست، خواب و قرار از چشم خداجویان می رباید.

باری، خلوت شب، هنگامه مناجات مشتاقان و هجران کشیدگان است تادست نیازبه دامن بی نیاز برآرند و از سوز و گداز و درد فراق، ناله ها سر