شهد بندگی صفحه 194

سحرگه با نسیم صبحدم عزم سفر کردم

به هر گامی به کویت وصل جستم، دورتر گشتی

چه از فریاد شب دیدم، چه با آه سحر کردم

مهدی الهی قمشه ای

نظر پاک بین

مشتاق جمال محبوب و دلداده روی دل انگیز یار، آنچه از محبوبش سر می زند، به دیده جمال و بها می نگرد. تمام هستی جلوه زیبای معبود است و هر چه هست، آینه تمام نمای آن روی نیکوست.

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

به حلاوت بچشم زهر که شاهد ساقی است

به ارادت ببرم درد که درمان هم از اوست

غم و شادی برِ عارف چه تفاوت دارد

ساقیا باده بده شادی آن، کاین غم از اوست

سعدی

رضایت قلبی و خشنودی از گفتار و کردار محبوب عظیم، علامتی است بر صداقت دعوی محب که جز دوست را نمی خواهد و جز او را نمی پسندد و با دل و جان و زبان این رضایت و تسلیم خویش ابراز می دارد و فریاد بر می آورد که:

ز تو گر تفقد و گرستم، بُوَد آن عنایت و این کرم

همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی، چه وفا کنی