شهد بندگی صفحه 200

سحرم دولت بیدار به بالین آمد

گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد

قدحی در کش و سر خوش به خرابات خرام

تا ببینی که نگارت به چه آیین آمد

گریه، آبی به رخ سوختگان باز آورد

ناله، فریادرس عاشق مسکین آمد

حافظ

عزم آفرین

یاران و همدلان! بکوشیم تا در لحظات واپسین این ماه مبارک، به راستی دل از غیر دوست بَر کَنیم و مرغ پر و بال بسته جان، در هوای یار به پرواز در آریم و با دلدار بپیوندیم؛ که فرصت اندک است و مهلت رو به تمام. محبت دوست با دوستیِ غیر، در یک دل نگنجد. حیف باشد که آینه صافی دل به غفلت و توجه به غیر دوست زنگار گیرد؛ که حضرت صادق علیه السلام فرمود: «القَلبُ حَرمُ اللّه فلا تسکن حَرمَ اللّه غَیرَ اللّه ؛ دل حرم خاص خداوندگار است؛ در حرم پروردگار جز او را جای مده».(1)

فضیل عیاض را گویند که کودک چهار ساله خویش را می بوسید. فرزند بدو گفت: مرا دوست می داری؟ گفت آری. پرسید: خدای را دوست داری؟ گفت: آری. کودک پرسید: چند دل در سینه داری؟ گفت: یکی. آن گاه گفت: در یک زمان و با یک دل آیا می توان دو دوست داشت؟(2) خوشا آنان که دل