شهد بندگی صفحه 205

است. پوشیده نیست که پیوند میان آدم خاکی و عاجز، با ذات مقدس بی نیاز، به طور مستقیم و بی واسطه ناممکن است. خاک تیره کجا و نور آسمان و زمین! و این نقیصه را چیزی سبب نیست، مگر عجز و ناتوانی مخلوق در برابر کمال نامنتهای خالق متعال. پس بایستی که میان ایشان واسطه هایی باشد تا فیض هستی و هدایت، به سبب آن از فیّاض مطلق عالم، به انسان و موجودات سرایت یابد و این معنا در مَثل، همچون آبشاری است که از نقطه اعلای کوهسار فرو می ریزد و اگر به جویبارهای کوچک و کوچک تر مبدل نشود، به واسط سنگینی و فشار، باغ و بستان را درهم خواهد کوبید. پس لازم است تا آب گوارا از کوه، به وسیله جوی ها به باغ و صحرا منتقل شود تا گل به بار آید و چمن مصفا گردد.

باز آی ساقیا که هوا خواه خدمتم

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

زآنجا که فیض جام سعادت فروغ توست

بیرون شدن نمای زظلمات حیرتم

حافظ

واسطه فیض الهی

آن که توحید و وحدانیت حق تعالی را باور دارد و همه فیض هستی را از او می داند، باید که به ضرورت وجود واسطه های میان آن ذات پاک و مخلوق هستی یافته از خاک، اذعان و از آستان و خاصان درگاه پروردگار کسب فیض و طلب عنایت کند. این واسطه ها، انسان های روشن ضمیری اند که گوهر وجود خویش به هیچ پلیدی نیالودند و لحظه ای از جوار پربرکت حضرت