شهد بندگی صفحه 226

فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

حافظ

نامی آسمانی

حکایت است که خدای سبحان اسامی دو نور رخشان ولایت، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را از مردمان پنهان فرموده بود، تا آنکه دو گوهر فاطمی به آن دو نام گذاری شدند و پیش از آن، هیچ کس را این دو نام ننهاده بودند.(1) هر چند امام و حجّت الهی، لنگر میان زمین و آسمان است و هر فیض در عالم، به واسطه وجود مبارک و نازنین اوست که نازل می گردد و همه خیرها و برکت ها از نفس قدسی اوست که ایجاد می شود، ولی دوران شیرین و لحظات خوش زندگانی امام حسن مجتبی علیه السلام هشت سال بیشتر به طول نینجامید و با رحلت عالم سوز جدّ بزرگوار آن حضرت، نبی مکرم الهی، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و در پی آن شهادت مظلومانه مادر جوانش صدیقه شهیده، فاطمه زهرا علیهاالسلام، برگ های نورسته نهال وجود آن حضرت نیز خزان گردید و طومار زیباترین و ماندگارترین اوقات زندگی اش بسته شد. آغوش گرم و پر مهر پیامبر اسلام در این هفت سال، پناهگاه محکم و متین آن حضرت و صدف گوهرپرور وجود آن مادر، در همین مدت کوتاه پرورشگاه  امن و امان ایشان بود. هم در این جمع بی همتا بود که در کنار برادر مهربان و پدر و مادر و جّد بزرگوار خویش، در زیر سایه عبای پیامبر، مورد عنایت