شهد بندگی صفحه 240

برادرانش غفلت نمی ورزید و چیزی برای خود به تنهایی اختصاص نمی داد، مگر آنکه برادران را نیز در آن شریک می کرد. در زندگی روزمره، شخصی ضعیف می نمود، اما در میدان کارزار شیری درنده بود. کسی را به خاطر لغزش هایش سرزنش نمی کرد تا آنکه وی پوزش می خواست. هرچه نمی گفت عمل می کرد و آنچه عمل نمی کرد، نمی گفت. چون با دو امر مواجه می گردید، هرکدام را که با هوای نفس موافق بود. رها می کرد. هرگز از درد خود شکایت و ناله ننمود، مگر نزد کسی که بتواند در درمان و تسکین دردش مؤثر باشد. همواره در کارهایش نزد انسان های خیرخواه مشورت می نمود... . پس بر شما باد که چنین اخلاقی بزرگوارانه داشته باشید اگر طاقت و توان آن را دارید و اگر توانایی عمل به همه آنها را ندارید، عمل به کمی از آنها، بهتر از رهاکردن همه آنهاست و لاحول و لا قوه الا باللّه.(1)

برخیز تا طریق تکلف رها کنیم

دکان معرفت به دو جو پربها کنیم

بر دیگران نگار قباپوش بگذرد

ما نیز جامه های صبوری قبا کنیم

حافظ، وفا نمی کند ایام سست عهد

این پنج روز عمر بیا تا وفا کنیم

حافظ

خاک در دوست

زیارت بزرگان و اولیا، امر خیری است که ثواب و اجر آن به خود زیارت کننده باز می گردد و دارای برکات فراوان مادّی و معنوی است. در حقیقت