شهد بندگی صفحه 39

هر چند این محبت و عنایت خاص الهی مخصوص بندگان و اولیای خاص درگاه اوست، نوید بخش دل همه عاصیان و پشیمانان است.

پاک و بی عیب خدایی که به تقدیر عزیز

ماه و خورشید مسخّر کند و لیل و نهار

تا قیامت سخن اندر کرم و رحمت او

همه گویند و یکی گفته نیاید ز هزار

این همه پرده که بر کرده ما می پوشی

گر به تقصیر بگیری، نگذاری دیّار

فعل هایی که ز ما دیدی و نپسنْدیدی

به خداوندی خود پرده بپوش ای ستّار

سعدی

لذت بازگشت

خوشا حال عاشق روزه داری که هنگام مغرب، با لبخند رضایت محبوب، روزه خویش می گشاید و با لذت انس مناجات او افطار می کند، آن گاه به آستان کرم یار روی می نهد و نالان و اشک ریزان، زمزمه می کند:

الهی! گناه و خطای این بنده گنه کار، جامه ذلت و مسکنت بر اندامش پوشانیده و هجران و فراق جان گداز تو، لباس عجز و بی نوایی بر قامت خمیده اش افکنده و ارتکاب جنایات عظیم، دلش را میرانده است. حال ای یگانه امید و تنها آرزوی من! این دل افسرده را به آب حیات توبه ات، گرمی بخش و این قلب خاموش و مرده را به عنایت و رجوع خاص خویش احیا کن.(1)