شهد بندگی صفحه 59

عشق و بندگی (روز ششم ماه مبارک رمضان)

اشاره

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

مرغ باغ ملکوتم، نِیَم از عالم خاک

دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

مولوی

دایره وجود آدمی را نقطه ای است پنهانی و لطیفه ای است نهانی که از دسترس او بسی دور است و در ورای حجاب های وجود او مستور است و آن همانا نفخه روحانی الهی است که از آغاز خلقت در ضمیر آدمی به ودیعت نهاد و فرمود: «وَ نَفَخْتُ فِیه مِنْ رُوحِی؛ از روح خودم در او دمیدم». (فجر: 29) او تنها راه دست یابی آدم سرگردان و حیران بدان لطیفه روحانی را، یافتن گوهر تابناک عبودیت و پرستش قرار داد و عزّ معرفت و شناخت خویش را در ذلّ عبودیت و خاکساری درگاه خود نهفته داشت و فرمود: «و جن و انس را نیافریدیم، مگر برای آنکه مرا عبادت کنند». (ذاریات: 51)

بدین سان فطرت پاک آدمی، شوریده سر نهادن بر خاک کوی یار گشت و با عشق و تمنای وصال و بازگشت به زادگاه اصلی خود، جان و دل آدمی را مسخّر خویش کرد.