شهد بندگی صفحه 76

ای باد خوش نوروز بیا

سید محمد حسین غروی اصفهانی

عنایت محبوب

لطف و مهرورزی آن عزیز غایب از نظر به شیعیان و محبان خویش، بسی بیشتر و افزون تر از محبت آنان بدوست و همان است که سرآمد تمامی محبت ها و علاقه هاست؛ درست مانند محبت پدری مهربان و دل سوز به فرزندان جاهل و خطاکار خویش. آن حضرت از شادمانی شیعیانش به شوق می آید و چون مصیبتی بدیشان رسد، محزون و اندوهناک می شود. در برخورد با دشمنان یاری شان می فرماید و در تنگناها و سختی ها، فریاد رس ایشان است؛ چنان که آن حضرت خود در نامه ای برای شیعه واقعی خویش، شیخ مفید نوشت:

ما نظر خویش را از شما بر نمی گیریم تا به حال خود وا بمانید و فراموشتان نمی کنیم وگرنه، دشمنانتان، شما را از بین خواهند برد.(1)

باری، آنکه دل در گرو محبت چنین محبوبی نهاده است و ادعای انتظار و اشتیاق وی دارد، باید که آن امام عزیز را چون پدری مهربان و بلکه بسی بیشتر از آن دوست بدارد؛ چرا که او پدر روحانی و حقیقی اوست. باید که رفتارش نشان دهنده آن باشد که در داغ فراق امام و مرشد خویش می سوزد و می گدازد و منتظر ظهور و رسیدن به اوست. در غیبت محبوب، آن چنان وفاداری از خویش در وجود آورد که نمایانگر صدق دعوی عشق و شیدایی