شهد بندگی صفحه 83

تا غلام آستان تو باشیم و سر عزت و فخر بر آسمان بساییم. ای مهربان بنده نواز! آلوده دنیا و غریبیم، تو پاکمان گردان و آشنایمان ساز.

حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید

هم مگر پیش نهند لطف شما گامی چند

حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت

کامکارا! نظری کن سوی ناکامی چند

حافظ

تمنای فرج

یاران! در شب تاریک فراق و ایام تلخ غیبت، ما را چاره ای جز دعا و التماس به درگاه پروردگار نیست که آن عزیز، خود، دعا برای فرج خویش را موجب فرج شیعیان دانسته و در توقیعی خطاب به بعضی شیعیان فرموده است: «برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که همان فرج شماست».(1) باری، مگر عاشق بی قرار مبتلای فراق را جز آه و ناله و التماس و دعا کاری از دست بر می آید که دعا، تنها سلاح عاجزان است. حضرت امام صادق علیه السلام می فرمود:

هنگامی که شکنجه ها و فشارها بر بنی اسرائیل به طول انجامید، چهل صباح به درگاه پروردگار ضجه زدند و ناله سر دادند تا آنکه خدای تعالی بر موسی و هارون وحی فرمود که ایشان را از چنگال فرعون خلاص کند و به واسطه دعایشان، صدو هفتاد سال رنج و عذاب را که مقدر ایشان بود، برداشت. شما