شهد بندگی صفحه 89

دعا (روز هشتم ماه مبارک رمضان)

اشاره

به مراد دل رسی آن سحر، که ز سوز سینه دعا کنی

به خدا که فیض دعا رسد، سحری که رو به خدا کنی

من و های های گریستن، به ره عتاب توزیستن

تو و از کمین نگریستن، که دگر ز عشوه چه ها کنی

محمد باقر لاری

چون اظهار عجز و نیاز مظهر والای عشق و ارادت است، شیرین ترین جلوه عشق و عاشقی است. آنجا که عاشق دست تمنا و نیاز به درگاه معشوق بی نیاز می برد و روی جان بر آستان او می نهد، در حقیقت علاقه و ارادت خویش را به محبوب می نمایاند که در دعوی عاشقی صادق و در ادعای محبتِ یار، ثابت و استوار است.

دعا، تجلی گر جان شیفته و دل شیدایی است که دل در گرو محبت دوست نهاده و جز از آستان کریم و بنده پرور او تمنا و خواستی ندارد. دعا یعنی خواستن؛ خواستنی که از روی فقر و احتیاج است و آنکه به حقیقتِ فقر و ناداری خویش پی برده و به حقیقت دعا دست یافته باشد، دعایش مستجاب و تمنایش مقبول است. چنان که خدای متعال فقر و نداری بندگان و غنا و بی نیازی خویش را به رخ ایشان کشانیده، می فرماید: «یا اَیُّها النّاسُ اَنتُم الْفُقَراءُ إلَی اللّه ِ وَ اللّه ُ هُو الْغَنیُّ الْحَمیدْ؛ ای فرزندان آدم! همه شما به درگاه خداوند فقیر و محتاج اید و او بی نیاز مطلق و ستوده صفات است». (فاطر: 15) پس لازم است بر در بی نیاز دست نیاز برداشتن و از او تقاضای رفع نیاز داشتن؛ چرا که جز با قرب و وصال او، نیاز و احتیاج آدمی برطرف نخواهد گردید.