احکام پزشکان و بیماران: مطابق با فتوای آیه الله العظمی حاج شیخ محمد فاضل لنکرانی صفحه 3

3- آیه 80 سوره شعراء

درمانی بخشید و برای هر دردی دارویی قرار داد.به فرمودۀ پیامبر بزرگوار اسلام صلی الله علیه و آله: «تداووا فما انزل اللّه داءً الاّ انزل معه دواءً الاّ السّام-یعنی الموت-فانّه لا دواء له...» (1)مداوا کنید،زیرا خداوند دردی را نفرستاد،مگر این که همراه آن دارویی فرستاد-جز مرگ-که هیچ دارویی ندارد.پزشک نیز در پی کشف قوانین خداوند و به کارگیری آنها در درمان انسان است و لذا کار او مظهر کار خداوند است و او وسیله ای است برای تحقق قانون خدا،نه این که خود کار مستقلی انجام دهد.ولی در عین حال پزشک یک وسیله برای درمان است.هیچ جامعه ای بی نیاز از پزشک نیست.امام صادق علیه السلام می فرماید: «لا یستغنی اهل کل بلد عن ثلاثه - یفزع اللّه [ الیهم ] فی امور دنیاهم و آخرتهم.فان عدموا ذلک کان همجاً - فقیه عالم ورع و امیرٌ خیّرٌ مطاع و طبیبٌ بصیر ثقه... (2)»اهل هیچ شهری از سه چیز بی نیاز نیستند-که در کارهای دنیا و آخرتشان بدان[ها] پناه ببرند و اگر آن سه را از دست بدهند نادان و بی سرپناهند،فقیه و دین شناس که دانشمند و باتقوا باشد،فرمانروایی نیکوکار که دستوراتش اجرا شود و پزشکی که با بصیرت و مورد اطمینان باشد.همانطور که گذشت،پزشک و هر انسان دیگری در برابر خدا،خود و دیگران تکالیفی دارد که همۀ شئون زندگی را در بر می گیرد و از جمله آنها حرفۀ شریف پزشکی و حوزۀ کاری پزشک را نیز شامل می شود و او