احکام پزشکان و بیماران: مطابق با فتوای آیه الله العظمی حاج شیخ محمد فاضل لنکرانی صفحه 45

ولی اگر غرض عرفی و عقلایی متعارف،در کشیدن دندان نباشد،با تمکن از تحمل هزینۀ بیشتر و یا امکان معالجۀ با دارو،جواز کشیدن دندان سالم با پیشنهاد صاحب آن،محلّ اشکال است،هر چند در صورتی که شرط عدم ضمان کرده باشد دندانپزشک ضامن دیه نیست.

148- اگر دندانپزشک به دندان آسیب برساند،ضامن است و هزینۀ ترمیم و دیۀ آن را باید بپردازد و در مقدار دیه،أحوط،تصالح است.

149- گاهی بیمار به دلیل کاهش هزینۀ درمانی و یا صرفاً زیبایی ظاهریِ دندان،راه های درمانی خاصی را به پزشک پیشنهاد می کند که نهایتاً ممکن است باعث کشیدن و یا کاهش عمر دندان ها گردد.دندانپزشک گرچه با علم به این مسأله شرعاً مجاز به پیروی از نظر بیمار نمی باشد،ولی در صورت پیروی،ضامن نیست.

150- اگر دندانپزشک،اشتباهاً به جای دندان خراب،دندان سالم را بکشد،باید دیۀ آن را بپردازد.

151- اگر دندانپزشک و دندان ساز در کار خود مهارت داشته و مطابق قرارداد عمل نمایند،حق دریافت اجرت و هزینۀ مواد را دارند.امّا اگر متخصص نبوده و یا در صرف مواد لازم کوتاهی کرده باشند،باید تدارک و جبران کنند.

152- هرگاه ابزار و لوازم دندانپزشکی به ویروس بیماری های مسری، آلوده باشد،دندانپزشک حق ندارد قبل از استریل کردن و رفع آلودگی، آنها را مورد استفاده قرار دهد و در صورتی که با علم و اطلاع از آلودگی، اقدام به استفاده از آنها بنماید و موجب سرایت بیماری گردد،ضامن است.