مسائل طبی از نگاه فقه اسلامی صفحه 2

دیگری علمی است برای درمان امراضی جسمی و فیزیکی او، گویا بدون این دو علم، تن و روح انسان، هر دو همیشه بیمار و در معرضی درد، رنج، نابودی، درماندگی و واماندگی خواهد بود.

قرین بودن این دو علم جنبه دیگر نیز دارد و آن این که «تن» انسان هرچند موضوع هر نوع عملیات پزشکی است، اما از آنجا که «تن» انسان مانند (روح) او دارای احترام و کرامات بوده و مورد تقدیر خداوند است و از روح خداوند بر او دمیده شده، هر چند بیمار هم باشد، دارای حقوق و تکالیفی است که از نگاه حقوقی باید مورد توجه قرار گیرد. همچنین از نگاه دین نیز باید احترام و کرامت او حفظ و رعایت شود. به عبارت دیگر (علم ابدان» و دانشمندان طب و هر انسانی دیگر، نمی توانند با بدن انسان، هرچند میبات هم باشد، به هر قسمی که بخواهند برخورد نمایند. حتی خود انسان هم حق ندارد که با حیات خود بازی کند. یا با اعضای بدن خود به گونه ای عمل کند که حیات او صدمه ببیند. بلکه معیارها و ضوابط «علم ادیان» و احکام خالق و آفریننده اصلی او نیز باید رعایت گردد. از این رو، در تداوی «بدن» به سراغ «دین» نیز باید رفت و احکام شریعت را نیز در این مورد باید رعایت کرد. از این جا است که پای «فقیه» نیز به «طب» کشانده می شود تا در پرتو جهاد علمی و اجتهاد فقهی خود، احکام شرعی طبابت مخصوصاً مسائل نوپیدا و مستحدثه طبی را از منابع اصلی شریعت، استخراج و استنباط نماید.