آئین کیفری اسلام جلد 3 صفحه 330

علّامه رحمه الله می فرماید: إنّما یتحقّق لو قصدوا أخذ المال قهراً مجاهره، فإن أخذوه خفیهً فهم سارقون، وإن أخذوه اختطافاً وهربوا فهم منتهبون لا قطع علیهم.(1)

تحقّق محاربه به گرفتن مال مردم به زور و علنی است. اگر پنهانی آن را بردارند سارق اند؛ و اگر از غفلت صاحب مال استفاده می کند و مالش را می رباید، مختطف و منتهب می باشند و حدّ قطع محارب بر آنان پیاده نمی شود.

فرع دوّم: ترساندن با سنگ و تازیانه و چوب

در مسأله ی اوّل در معنای سلاح، این بحث را مطرح کردیم. امام راحل این اشیا را داخل در سلاح نمی دانند؛ لذا حکم محارب بر کسی که آن ها را به قصد اخافه ی مردم به کار برد، مترتّب نمی کنند؛ به خصوص در مورد تازیانه و عصا. زیرا سلاح آلت قتل است ولی تازیانه و عصا آلت قتل نیستند؛ و جنبه ی سلاحی ندارند؛ بلکه تازیانه آلت ضرب است.

نهایت کاری که از عصا حاصل می شود، سر شکستن و مانند آن است.

نسبت به سنگ احتیاط می کنند؛ زیرا، از قدیم الایّام سنگ جنبه ی سلاحی داشته است. وقتی که سلاح دیگری در دسترس نباشد، از این سلاح طبیعی استفاده می شود.

وسایلی نیز برای پرتاب سنگ وجود دارد.

1- قواعد الاحکام، ج 2، ص 271.