آئین کیفری اسلام جلد 3 صفحه 331

[اثبات المحاربه بالإقرار وشهاده عدلین]

[مسأله 4- یثبت المحاربه بالإقرار مرّهً، والأحوط مرّتین وبشهاده عدلین.

ولا تقبل شهاده النساء منفردات ولا منضّمات. ولا تقبل شهاده اللصوص والمحاربین بعضهم علی بعض. ولا شهاده المأخوذ منهم بعضهم لبعض بأن قالوا جمیعاً: تعرّضوا لنا وأخذوا منّا وأمّا لو شهد بعضهم لبعض وقال: عرّضوا لنا وأخذوا من هؤلاء لا منّا، قبل علی الأشبه.]

ثبوت محاربه به اقرار و شهادت

اشاره

محاربه به یک بار اقرار از محارب ثابت می شود؛ و احتیاط در دو اقرار است؛ و همین طور به شهادت دو مرد عادل ثابت می شود.

شهادت زنان همراه با شهادت مردان یا به تنهایی پذیرفته نیست. شهادت دزدها و محاربین بر یکدیگر قبول نمی شود. شهادت کسانی که مالشان را برده اند در حقّ یکدیگر مانند این که بگویند: فلان گروه متعرّض ما شدند و اموالمان را بردند، مقبول نیست. امّا اگر بعضی از افراد به نفع بعض دیگر شهادت دهند، مانند این که بگویند: متعرّض ما شدند و اموال آنان را گرفتند، کاری به اموال ما نداشتند؛ پذیرش این شهادت به قواعد شبیه تر است.

ثبوت محاربه به اقرار

اگر محارب برای تخفیف گناهانش در آخرت نزد حاکم آمد و اقرار کرد، بدون اشکال با اقرار محاربه ثابت می گردد؛ لیکن سخن در این است که آیا یک اقرار کافی است یا باید دو مرتبه اقرار کند؟

مقتضای عموم «إقرار العقلاء علی أنفسهم جایز»(1) کفایت یک اقرار است؛ لیکن فقهای بزرگ مانند سلّار رحمه الله در مراسم(2) و علّامه رحمه الله در کتاب مختلف(3) فرموده اند: هر عنوانی

1- وسائل الشیعه، ج 16، ص 111، باب 3، کتاب الاقرار، ح 2.

2- مراسم الامامی، ص 261.

3- المختلف، ج 9، ص 224، مسأله 80.