آئین کیفری اسلام جلد 3 صفحه 366

فاقتلوه فما دخل علیک فعلیّ.(1) 2- فی المجالس والأخبار عن الحسین بن إبراهیم القزوینی، عن محمّد بن وهبان، عن علیّ بن حبشی، عن العبّاس بن محمّد بن الحسین، عن أبیه، عن صفوان بن یحیی، عن الحسین بن أبی عقدر [غندر]، عن أبی أیّوب، قال: سمعت أبا عبد اللَّه علیه السلام یقول: من دخل علی مؤمن داره محارباً له فدمه مباح فی تلک الحال للمؤمن وهو فی عنقی.(2)

مفاد هر دو روایت این است که اگر خون لُصّ ریخته شود، ناراحت مباش؛ به عهده و به گردن من باشد. لذا، تفریع «فاقتلوه» بر محارب بودن لصّ کار را لنگ می کند.

نکته ای که باید به آن توجّه داشت، این است که در حدّ محارب، بحثی از کیفیّت مقابله با محارب نشده است، اگرچه در کتاب دفاع از نفس و مانند آن به طور کلّی مباحثی هست.

لذا، نمی توان گفت مقاتله با محارب جایز بوده و تا سرحدّ مرگ می توان با او جنگید. چنین حکمی- به عنوان أنّه من أحکام المحارب- حتّی در محارب واقعی هم بحث نشده است.

بنابراین، با وجود این که محارب حکم خاصّی به این صورت ندارد، چگونه می فرماید:

«اللُصّ محارب» و بعد بر آن «فاقتلوه» را تفریع می کند؟ توضیحی در آینده در دفع این اشکال خواهیم داشت.

بررسی معنای لُصّ

با مراجعه ی به کتاب لغت می بینیم لُصّ همان سارق است. «لَصَّ الشی ء أی سرقه، واللُصّ السارق». لکن سارق بر دو نوع است:

نوع اوّل: فردی که مخفیانه دست به سرقت می زند و کوشش می کند صاحب خانه متوجّه او نگردد. این فرد لُصّ و سارق است؛ لیکن محارب نمی باشد.

نوع دوّم: گروه یا فردی مسلح و متغلّبانه وارد خانه یا مغازه ای می شوند، صاحب خانه

1- وسائل الشیعه، ج 18، ص 543، باب 7 از ابواب حدّ محارب، ح 1.

2- وسائل الشیعه، ج 18، ص 543، باب 7 از ابواب حدّ محارب، ح 3.