مشروعیت اقامه حدود و تعزیرات در عصر غیبت صفحه 107

الف)وجود انسان کامل در رأس مدیریت اجتماعی

امامیه برآن است که عصمت،شرط امامت است و باید امام معصوم زمام امور جامعه را به دست گیرد و جامعه را به سوی خیر و صلاح رهنمون باشد،تا جامعه به سمت سعادت و کمال سوق یابد و جامعه آرمانی که همواره بشر در پی آن بوده،محقق شود.همچنین نباید از نظر دور داشت که اگر امام معصوم حاکمیت را به دست گیرد،افزون بر تعالی معنوی جامعه،این تضمین وجود دارد که هیچ گاه در این جامعه به کسی ستم نمی شود و هر کس به آنچه استحقاق دارد،می رسد.در نتیجه،مجرم در این جامعه اجرای مجازات را ستم به خود نمی پندارد،بلکه آن را نتیجه اعمال ناشایست خود می داند.از این رو،نه تنها از مجازات گریزان نیست،چه بسا به آن مباهات نیز بنماید.

مثلاً زمان امیرمؤمنان علیه السلام جوانی سیه چهره که محکوم به سرقت است،پس از احراز جمیع شرایط مربوط به حکم«قطع ید سارق»دست او جدا می شود؛لیکن شیوه علی علیه السلام در رفتار با مجرم و حتی اعاده حیثیت او،و نیز چاره جویی در عدم رجوع به گناه و بزهکاری به گونه ای است که مجرم را از مراجعه به گناه شرمنده و سرافکنده می سازد.جوان در حالی که دستش در محکمه علی علیه السلام قطع گردیده،به عنصری مخالف حکومت تبدیل نمی شود.وقتی روانه منزل است،یکی از مخالفان علی علیه السلام علیه او را می بیند و می پندارد فرصت خوبی برای تحریک و طعنه زدن است و انتظار دارد با واکنش تند و ابراز جملات تلخ راجع به علی علیه السلام از سوی جوان روبه رو شود،ولی با شگفتی با پاسخی این چنین روبه رو می شود:قطع یمینی سید الوصیین و اولی بالناس بالمؤمنین علی بن ابیطالب،امام الهدی،السابق الی حساب النعیم،الهادی الی الرشاد...والناطق بالسداد. (1)

این احتمال با این بیان،تقریری از شرط حضور امام معصوم برای اقامه حدود است؛یعنی تنها در صورتی که امام معصوم امامت امت اسلامی را به دست گیرد،اقامه حدود از سوی ایشان و کارگزاران جایز است.این دقیقاً آن چیزی است که پرسش اصلی تحقیق بر اساس آن شکل گرفته است:آیا در صورت عدم حضور معصوم کسان