مشروعیت اقامه حدود و تعزیرات در عصر غیبت صفحه 153

تحمل حدیث را نپیموده است.با توجه به اینکه جریان اصول عملیه نیز عدم تطابق را تأیید می کند،بنابراین به نظر نگارنده نمی توان به روایاتی که فقط در این کتاب آمده،اعتنا کرد؛مگر اینکه پیشینیان از اصحاب،قبل از محدث نوری،روایتی را با سند صحیح از این کتاب نقل کنند که در این صورت می توان بدین روایات اعتماد کرد.البته نباید از نظر دور داشت که با توجه به این که کتاب های نوادر،اشعثیات،جعفریات و روایه الابناء عن الآباء منشأ واحد دارند،وجود روایتی در هر سه کتاب،با وجود معتبر نبودن این کتاب ها،موجب اطمینان به موجود بودن آن در اصل کتاب می گردد؛زیرا اگر یک روایت در سه کتاب که از یک منبع معتبر گرفته شده اند،بدون هیچ تغییر نقل شود،احتمال توطئه در کذب میان نویسندگان دفع می شود و در نتیجه،پس از اطمینان به وجود آن در اصل کتاب،چنیین روایاتی اعتبار می یابند.

بنابراین،به نظر نگارنده دو دسته از روایات کتاب جعفریات مورد اعتماد است:روایاتی که در دیگر مجامع روایی نقل شده است و روایاتی که در کتاب های نوادر،روایه الابناء عن الآباء و به احتمال فراوان دعائم آمده باشد.با توجه به اینکه روایت مورد بحث ما نیز در نوادر،دعائم و جعفریات آمده،می تواند قابل اعتنا باشد.به علاوه،در بسیاری از روایات باب حدود،واژه«امام»به کار رفته است و وظایفی چون عفو مجرم و آغاز رجم در صورت اثبات جرم با اقرار به«امام»واگذار شده است.به یقین این روایات می تواند مفاد روایت اشعثیات را تأیید کند. (1)

ج)بررسی دلالت واژگان

یکم)واژه لایصلح

نخستین عبارت مورد بررسی این روایت«لایصلح»است.عبارت«یصلح»و«لایصلح»در احادیث ائمه در ابواب گوناگون عبادات و معاملات فراوان به کار رفته است.فقها در مفاد آن دچار اختلاف شده اند و مفاد آن را کراهت،حرمت یا فساد دانسته اند.نراقی در عوائد الایام،عائده ای را به بررسی معنای این عبارت اختصاص داده است.