مشروعیت اقامه حدود و تعزیرات در عصر غیبت صفحه 228

لطف بر خدا واجب است؛چرا که تحصیل غرض متوقف بر آن است. (1)تشریع«حدود»و اقامه آن نیز در هر زمانی لطف است؛پس باید واجب باشد.در نتیجه،تعطیلی حدود نقض غرض است،در حالی که نقض غرض از خداوند حکیم صادر نمی شود.

نقد و بررسی

در اشکال به این استدلال می توان گفت گرچه لطف بر خدا واجب است،خود مردم زمینه محرومیت از این لطف را فراهم آورده اند.به عبارت دیگر،چون فوت شدن مصلحت اجرای حدود مستند به عامه مکلفان است که مانع از حضور امام و اجرای حدود الهی به دست ایشان شده اند،مجالی برای تمسک به عموم مصلحت مترتب بر حضور او باقی نمی ماند. (2)این حرمان نیز مانند دیگر برکاتی است که با غیبت امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف از آن محروم شده ایم. (3)

باید توجه کرد که این اشکال چندان کارا نیست؛زیرا عامه مکلفان در غیبت امام و محرومیت از لطف حضور و تصرف وی نقشی نداشته اند و تنها ستمکاران از معاصران معصومان در این امر دخیل بوده اند.بنابراین،دلیلی برای رفع وجوب لطف درباره دیگران در دست نیست.

البته ممکن است ادعا شود اقامه حدود تنها در صورتی لطف است که مجری آن امام معصوم باشد؛در غیر این صورت،باید در زمان غیبت امام یا حتی زمان حضور و عدم سلطه امام،این حکمت،اقامه حدود را به دست حاکمان ستمگر،مؤمنان عادل یا حتی فاسق اقتضا کند.در پاسخ باید گفت این احتمال ها قابل بررسی است و اگر ادله چنین اقتضا نماید،نباید از آن ابا داشت.

4-استناد به ولایت حسبه

اشاره

یکی از دلایلی که برای جواز اقامه حدود به دست فقها اقامه شده،ولایت ایشان در امور حسبی است.مستدل مدعی است:«نصوص ولایت فقیه و نیز توجه به این موضوع

1- (1) .علامه حلی،کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد،ص107.
2- (2) .سید احمد رضوی،بحوث حول الولایه،ص53.
3- (3) .شیخ انصاری،کتاب المکاسب،ج3،ص554 و سید محمدصادق روحانی،منهاج الفقاهه،ج4،ص298.