مشروعیت اقامه حدود و تعزیرات در عصر غیبت صفحه 285

یا مخالفتش با قرآن ناتوان است،می تواند مرجع حوادث باشد و از سوی امام در مقام حجتِ بر مردم معرفی شود؟!پس صدر و ذیل توقیع،خود شاهد آن است که هر راوی حدیثی،در دایره نصب حضرت قرار ندارد و اجمالاً افراد خاصی برای این کار برگزیده شده اند که لیاقت های ویژه ای دارند. (1)

اشکال چهارم:اختصاص توقیع به امور تبلیغ دین

اشکال: حجیت،در امر تبلیغ است.پس مدلول توقیع نبوده،مختص تبلیغ احکام است و شامل تصرفات شخصی در اموال و نفوس و تصدی مصالح عامه،حکومت،فصل خصومت و اجرای حدود نمی شود و همه این امور بیگانه از مفهوم حجیت می باشند که از واژه«احتجاج»گرفته شده است.به درستی که خداوند بر بندگان به واسطه بعثت پیامبران احتجاج می نماید،و پیامبران نیز به واسطه نصب خلفا،و خلفا نیز به دلیل نایب قرار دادن فقها در تبلیغ اوامر و نواهی احتجاج می کنند و تصرفات،مورد و محل احتجاج نیست.پس توقیع شریف بیگانه از مدعاست و بر نیابت فقها در امور یادشده دلالت نمی کند. (2)

پاسخ: در پاسخ باید گفت اطلاق«حجه»بر امام عصر-ارواحنا فداه-و دیگر ائمه علیهم السلام شایع است.شکی نیست که«الحجه»در فرمایش حضرت علیه السلام«و أنا حجه اللّه»و حجیت دیگر ائمه علیهم السلام فقط به معنای تبلیغ نیست.همچنین هیچ وجه صحیحی برای تفکیک در معنای حجیت وجود ندارد،در نتیجه نباید تفاوتی بین حجیت امام عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف و دیگر ائمه علیهم السلام با حجیت فقها باشد.و تنها فرق در این است که ائمه علیهم السلام«حجه الله»هستند و فقها«حجه الائمه»که این امر تفاوت معنایی در پی ندارد.از همین وحدت مفهوم«حجیت»باب بحث ولایت فقیه گشوده می شود و همان ولایت عامه ای که برای امام ثابت است،برای فقیه نیز اثبات می گردد،مگر ولایاتی که با دلیل خاص خارج گردد. (3)

1- (1) .همان.
2- (2) .ر.ک:علی نجفی ایروانی،حاشیه المکاسب،ج1،ص156.
3- (3) .سید محمدجعفر مروج جزائری،هدی الطالب الی شرح المکاسب،ج6،ص145.