مشروعیت اقامه حدود و تعزیرات در عصر غیبت صفحه 43

1.شهادت دروغ؛ (1)

2.به عمد آلوده کردن مسجدالحرام؛ (2)

3.نبش قبر اگر عادت به این حرام نداشته باشد؛ (3)

4.خوردن خون مردار و گوشت خوک؛ (4)

5.تأدیب کودک و مملوک؛ (5)

6.کار زشتی جز زنا به کسی نسبت دادن. (6)

افزون بر این موارد،در موارد دیگری نیز در روایات به تعزیر تصریح شده است؛هرچند در برخی از آنها واژه تعزیر دیده نمی شود و به جای آن،واژگانی چون ضرب،تأدیب و حتی گاه حد به کار رفته است.

به نظر برخی صاحب نظران،ثبوت تعزیر درباره تمامی گناهان صغیره و کبیره ای که مشمول حد نباشد،فاقد نص و دلیل روشن است و از کتاب و سنت نمی توان دلیلی بر آن اقامه کرد. (7)از این رو،باید تعزیر را فقط به موارد منصوص منحصر ساخت.

از میان فقهای عظام،صاحب کشف اللثام به نوعی این ملاک را پذیرفته است.ایشان وجوب تعزیر را از باب نهی از منکر و مختص به مواردی دانسته که فرد با نهی،توبیخ و مانند آن عمل حرام را تر ک نکند و می فرماید:

اگر مرتکب حرام با نهی و توبیخ و امثال آن از عمل حرام دست بکشد،دلیلی برای ضرب وجود ندارد؛مگر در موارد مخصوصی که نصی بر لزوم تعزیر یا تأدیب وجود دارد. (8)

1- (1) .شیخ حر عاملی،وسائل الشیعه،ج18،ص 584.
2- (2) .همان،ص 579.
3- (3) .همان،ص 513.
4- (4) .همان،ص 581.
5- (5) .همان.
6- (6) .همان،ص 452.
7- (7) .سید احمد خوانساری،جامع المدارک،ج7،ص98 و مصطفی محقق داماد،قواعد فقه(جزوه درسی)،دانشگاه شهید بهشتی،دانشکده حقوق،ص 125-127.
8- (8) .فاضل هندی،کشف اللثام،ج10،ص544.