کتابخانه بالقرآن

زنان صفحه 1097

صفحه 1097

با تعهد دینی وارد فعالیت های فرهنگی شده ام ولی تمایلی به ارتباط با آقایان همکار ندارم؛ چه کنم؟

پاسخ

یا ایهاالذین آمنوا علیکم انفسکم لایَضرُکم من ضلّ اذااهدیتم الی اللّه مرجعکم جمیعاً فینبّئکم بما کنتم تعملون ای کسانی که ایمان آورده اید مراقب خود باشید (شما مسئول کار خویش هستید) اگر شما هدایت یافتید گمراهی دیگران (اعم از نیاکان و یا دوستان و بستگان هم عصر شما) لطمه ای به شما نخواهد زد{M(مائده، آیه ی 105).

سپس به موضوع رستاخیز و حساب و رسیدگی به اعمال هر کس می پردازد که: بازگشت همه شما به سوی خدا است، و به حساب هر یک از شما جداگانه رسیدگی می کند، و شما از آن چه انجام می دادید، آگاه می سازد.

هر مسلمانی موظف است شرایط کار و فعالیت فردی و اجتماعی خود را طوری تنظیم کند که مصالح دین و سیر معنوی او حفظ شود و روز به روز بر فراخنای ارتباط او با خداوند افزوده گردد و اگر شرایط و مقتضیات محیط اجازه رشد معنوی را نمی دهد باید این شرایط را تغییر داد و تحت شرایط مناسب تری به فعالیت پرداخت. مثلاً در دین توصیه شده شما جائی که عالم و راهنمای دین نیست، آن جا نروید؛ و یا هر کس موظف است تکالیف و احکام مربوط به کار خود را به خوبی فرا بگیرد تا در شبهات و لغزش ها سقوط نکند.

در عین حال شرایطی پیش می آید که بعضی افراد موظّف و ناگزیر می شوند در جامعه و در صحنه های اجتماعی از قبیل تحصیل، تدریس و کار حضور داشته باشند. در اینجا هر قدر شخص مهذب تر و رشد یافته تر باشد، نه تنها از تهاجم های

علمی و القائات و از فساد محیط در امان خواهد بود، بلکه چنین فردی در اطرافیان خود نیز تأثیرات مثبتی خواهد گذاشت.

پس چنین فردی که در جامعه مشغول به کار و فعالیت می باشد، می بایست در دو بعد و در دو زمینه تلاش و مجاهد نماید: 1. بعد علمی و 2. بعد عملی.

در بعد علمی وظیفه هر شخص آن است که در زمینه های توحید، نبوت، معاد، عدل و امامت به تحقیق و پژوهش بپردازد و معارف لازم را به دست آورد، آن گاه پس از سیر علمی، در بعد عملی به دانسته های خود جامه ی عمل بپوشاند و از خداوند بخواهد تا معارف خاص خویش را بر او الهام نماید. امام حسین(ع) در دعای عرفه عرضه می دارد: الهی علِّمنی من علمک المخزونِ و صُنّی بِسِترکَ المصون؛ الهی حقِّقنی بحقایق اهل القربِ و اسلک بی مسلَکَ اهل الجذب؛ الهی اَغننی بتدبیرک لی عن تدبیری و باختیارکَ عن اختیاری؛... {Mخدایا مرا از علم مخزون و اسرار نهان تعلیم ده و در سراپرده (لطف) خود محفوظ دار؛ خدایا روانم را به حقایق اهل قرب آراسته گردان و مرا در طریق مجذوبان(و مشتاقان جمالت) ره سپار ساز؛ خدایا مرا با تدبیر و اختیار خودت، از تدبیر و اختیار خویش بی نیاز گردان؛ تویی که در دل های دوستانت انوار خویش را تابیدی تا این که به مقام معرفت تو نایل شدند و تو را به وحدانیت شناختند. تویی که اغیار را از دل شیفتگانت زدودی تا جز تو کسی را دوست نداشته باشند و به دیگری پناه نبردند. تو در هنگامه ای که همه چیز آنان را به وحشت اندازد مونس آنان هستی و تویی

راهنمای ایشان، آن گاه که آنان از هر نشانه و برهانی دور شوند؛ آن کس که تو را نیافت چه یافته، و آن کس که تو را یافت چه نیافته است؟ هر کس به جای تو دیگری را برگزید، نومید و محروم گشت و هر کس که از درگاه تو روگردان شد زیان کار گردید{M(دعای عرفه امام حسین(ع)، مفاتیح الجنان).