کتابخانه بالقرآن

زنان صفحه 437

صفحه 437

آیات خطاب به زن ها فرموده: "زینت های خود را می توانید برای محارم خود ظاهر سازید". اوّلاً منظور از زینت های زن چیست؟ ثانیاً تا چه حدّی انسان می تواند در مقابل محارم زینت های خود را آشکار سازد؟

پاسخ

در این که منظور از زینتی که زنان باید آن را بپوشانند و همچنین زینت آشکاری که در اظهار آن مجازند چیست، میان مفسران، سخن بسیار است.

برخی زینت پنهان را به معنای زینت طبیعی (اندام زیبای زن) گرفته اند، در حالی که کلمه زینت به این معنا کمتر به کار می رود.

برخی دیگر آن را به "محلّ زینت" تفسیر کرده اند، زیرا آشکار کردن زینت مانند گوشواره و دستبند و بازوبند به تنهایی مانعی ندارد. اگر ممنوعیتی باشد، مربوط به محلّ زینت ها است، یعنی گوش ها و گردن و دست ها و بازوان.

بعضی دیگر زینت را به معنای "زینت آلات" گرفته اند، منتها در حالی که روی بدن قرار گرفته است. طبیعی است که آشکار کردن چنین زینتی توأم با آشکار کردن اندامی است که زینت بر آن قرار دارد.

این معنای سوم درست تر است، بنابراین زنان حق ندارند مواضع بدن خود را که همراه با زینت هایی است، آشکار سازند.

در روایات متعددی زینت باطن به قلاّده (گردنبند) دُملج (بازوبند) و خلخال که در مچ پا می کنند، تفسیر شده است.

بنابراین بر اساس آیه سوره نور نباید زن ها مواضع زینت خود را که توأم با زینت باشد، در معرض دید نامحرمان قرار دهند، ولی برای فرزندان و کسانی که از محارم اند، اشکالی ندارد. آنان در رعایت عفاف و دوری از اموری

که آتش شهوت را در دل مردان شعله ور می سازد و ممکن است منتهی به انحراف از جاده عفّت شود، باید دقیق و سختگیر باشند، تا از توجه بیگانه به خویش جلوگیری کنند. زن از زیبایی خاصی برخوردار است، حال اگر خود را با زینت آلات و آرایش سر و صورت همراه کند، دل هر فردی را می رباید.