حجاب شناسی (پرسمان حجاب) صفحه 171

انسان و پرورشگاه ایمان و تقوا و اخلاق انسانی و الهی، مثل عفاف و حجاب است، و به همین علت، نماز، مظهر حقیقت و سیمای ملکوتی دین اسلام می باشد. نماز، آیینه دین الهی است. خداوند حکیم، تمام معارف و قوانین مهم و ریشه ای و مسائلی که حیات معنوی و اخلاقی و سعادت دنیوی و اخروی انسان و جامعه را تأمین می کنند، به طور خلاصه و کلی در نماز بیان فرموده است.

ب) داشتن پوشش کامل در پیشگاه خداوند، نوعی ادب و احترام به ساحت قدس ربوبی است. از این رو، برای مرد نیز ستر عورت واجب و در بر داشتن عبا و پوشاندن سر در نماز، مستحب است و همین ادب حضور در پیشگاه الهی، زمینه ساز حضور معنوی و بار یافتن به محضر حق می شود. رعایت این ادب برای زنان، اهمیت بیشتری دارد؛ زیرا به طور معمول، زنان آن گاه که در برابر بزرگی قرار می گیرند، اولین حرکتی که انجام می دهند، حفظ وقار و حجاب خود است؛ البته حکم پوشش در نماز، با حفظ حجاب در برابر نامحرم، تفاوت هایی دارد؛ مثلاً پوشاندن روی پا در برابر نامحرم واجب است؛ ولی در نماز - بدون حضور نامحرم - واجب نیست.

ج) زن، مظهر حیا و عفاف است و حیا هم جلوه گاه حریم است و بالاتر از حریم خدا، حریمی وجود ندارد و در آن جا، باید در برابر عظمت کبریایی اش با حیا و پوشش باشد؛ تا حد بندگی خود را نشان دهد. این پوشش و حیا، هر چند برای مردان هم رعایتش لازم است، برای زنان، ضرورت محوری

دارد.

اصولاً خانم ها مظهر زیبایی و لطافت و ظرافت در خلقت هستند و دُرّها و مرواریدهایی گران بها و زیبایند که خداوند برای هنرنمایی خود، خلق نموده است و هیچ گاه نمی خواهد از ارزش آنها کاسته شود. این مخلوق، هر چه پرده نشین و دارای ناز و کناره گیر از بازارهای عمومی باشد، بر قدر و منزلتش افزوده می شود. به همین جهت، خدای سبحان، پوشیدن تمام بدن او را واجب دانسته و در هر حال، احترامش را واجب شمرده است و حتی وقتی خداوند می خواهد از خصوصیات و اهمیت و ارزش حوری های بهشتی بگوید و از آنها تعریف کند، می فرماید: A}«حُورٌ مَقْصُوراتٌ فِی الْخِیامِ»{A؛ V}الرحمن (55)، آیه 72.{V؛ «حورانی پرده نشین در (-(دل )-)خیمه ها»؛ یعنی ارزش آنها به این است که اختصاصی و پرده نشین هستند و در دسترس عموم نمی باشند.

حال با توجه به این خصوصیات حیرت آور و منحصر به فرد، مسلماً این احترام و متانت و وقار در نماز و مقابل خداوند، سزاوارتر است و فقط مسئله محرم و نامحرم مطرح نیست.

آیا جلوگیری از بی بند و باری، ولنگاری و بی حجابی، واجب و وظیفه حکومت اسلامی است یا صرفاً یک مسئله اخلاقی و شخصی است؟

مسئله حفظ پوشش و عدم مزاحمت برای بانوان، تنها یک توصیه اخلاقی نیست و حکمی اسلامی و حکومتی به شمار می آید و خداوند در ادامه آیه حجاب در سوره احزاب، می فرماید: A}«لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدِینَهِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لا یُجاوِرُونَکَ فِیها إِلاَّ قَلِیلاً»{A؛ «اگر منافقان و بیماردلان و کسانی که

در شهر نگرانی به وجود می آورند، از کارهای خود دست برندارند، ما تو را بر ضد آنان بر خواهیم انگیخت و تو را سخت بر آنان مسلط می کنیم؛ تا جز مدتی اندک، در همسایگی تو زندگی نکنند».

در نتیجه، همان گونه که امر به همه معروف ها و نهی از همه منکرها، بر مؤمنین و بر حکومت اسلامی واجب است، نسبت به مسئله حجاب نیز این قاعده کلی شرعی، جاری است و بر هیچ کس جایز نیست که در مقابل آن، بی تفاوت باشد یا آن را کوچک و بی اهمیت شمارد.