ام المومنین حضرت خدیجه سلام الله علیها صفحه 107

امام پس از شکست دادن سپاه عایشه، او را به سوی مدینه فرستاد و امر کرد که در خانه اش بماند. قلب عایشه پر از بغض و کراهت نسبت به امام علیه السلام بود و چون خبر شهادت او را دریافت کرد، خوشحال شد و با خرسندی گفت:

فَأَلقَتْ عَصاها وَ اسْتَقَرَّ بِها النَّوی

کَما قَرَّ عَیْنا بِالاِیابِ المُسافِرُ(1)

سرانجام علی خلافت را رها کرد و زمین با مرگ او آرام گرفت و همچنان که چشم با بازگشت مسافر روشن می شود، من از مرگ او خرسندم.

این گونه موضع عایشه نسبت به امام علیه السلام با بغض و کراهت همراه بود، با آن که از ارتباط محکم و دوستی صادقانه ای که بین پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم و امام علیه السلام برقرار بود، آگاهی داشت.

عایشه با امام حسن علیه السلام

از دیگر مصیبت ها، موضع عایشه با امام حسن علیه السلام ، ریحانه رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم بعد از وفاتش بود. جسم مقدس او را آوردند تا در جوار جدش به خاک بسپارند. او با حالتی خشمناک و عصبانی خارج شد و با صدای بلند گفت: کسی را که من دوست ندارم، وارد خانه ی من نکنید.(2)

این با قول رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم تعارض دارد که درباره او و برادرش فرمود:

الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ سَیِّدا شَبابِ أهْلِ الْجَنَّهِ؛ حسن و حسین دو سرور جوانان بهشتند.