ام المومنین حضرت خدیجه سلام الله علیها صفحه 111

شمارند، پیروان او، خود را به گرداب مرگ افکنند، سران قریش دنباله رو آنان شوند و از پایگاه قدرت آنان ویرانه ها بر جای ماند و چنان تحول ژرفی پیش آید که ضعیفان به سروری رسند، بزرگان نیازمند شوند و دورترین ها بیشترین بهره و توفیق را یابند. عرب دوستی خود را به محمد صلی الله علیه و آله وسلم تقدیم کند، به او دل بسپارد و او را زمامدار خود بپسندد. ای جماعت قریش! فراموش نکنید که او از تبار شما است و در میان شما زندگی می کند، پس یار او باشید و یارانش را حمایت کنید. هر که از شما راه او را پی گیرد، بالندگی و رشد یابد و هر که از پرتو هدایت او بهره برد، سعادتمند شود. کاش فرصت بیشتری داشتم و اجل مرا تأخیری بود تا هر موج مخالفتی را از او می راندم و مدافع او در برابر هر رنج و مصیبتی بودم غیر از این که به گواهی او گواهی می دهم و گفتار او را بزرگ می شمارم.(1)

این وصیت حاکی از ایمان ابی طالب به اسلام است کما این که حاکی از سرنوشت اسلام در آینده است: از شکوفایی آن و آنچه دشمنان اسلام از خواری و ذلت با آن مواجه خواهند شد و اینکه به زودی مستضعفین به عزت و کرامت خواهند رسید و این امر در صحنه زندگی به وقوع پیوست و قریش ذلیل و مستضعفین سرور و عزیز شدند.

به هر حال، وصیت ابو طالب پر از ارزش های بزرگ و نمونه های عالیه و ایمان عمیق به اسلام بود.