- پیشگفتار 1
- اشاره 5
- روشن گری 5
- خانواده حضرت خدیجه 5
- مادر 6
- پدر 6
- برادران و خواهران 6
- کنیه 7
- نام گذاری 7
- ولادت 7
- نیروی اراده 8
- ویژگی های شخصی 8
- ایمان محکم به خدای متعال 8
- شکیبایی 9
- عفت 9
- علاقه او به تجارت 10
- بخشندگی 10
- مقام حضرت خدیجه 11
- منزلت او در جاهلیت 11
- اشاره 11
- 1. سلام از جانب خدای متعال به حضرت خدیجه سلام الله علیها 11
- 2. خانه ی او در بهشت 12
- احترام پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به خدیجه 13
- افتخار حضرت زهرا(ع) به مادرش 15
- افتخار امام حسن(ع) به جدّه اش 15
- زندگی زمان جاهلیت 18
- اشاره 18
- پرستش بت ها 18
- اشاره 18
- 1- امرؤ القیس 20
- 2- غاوی بن عبدالعزی 20
- 3- زید بن عمرو بن نفیل 21
- 4- اعرابی 22
- 5- خزاعی بن عبد 23
- 6- عبدالرحمن 23
- شکستن بت ها توسط پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم 24
- زنده به گور کردن دختران 26
- زندگی اقتصادی 27
- بی سوادی 28
- خواری و ذلت 28
- حلف الفضول 29
- دار الندوه 30
- تجارت و ازدواج 31
- اشاره 31
- مضاربه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم با اموال خدیجه 31
- شگفتی حضرت خدیجه از پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم 32
- ازدواج او با پیامبر(ص) 33
- خطبه ی ابوطالب 34
- بخشش اموال حضرت خدیجه به پیامبر(ص) 36
- ازدواج های پیشین حضرت خدیجه(ع) 36
- فرزندان 37
- ولادت حضرت فاطمه(س) 40
- القاب حضرت فاطمه(س) 40
- کنیه آن حضرت(س) 42
- شباهت حضرت زهرا(س) به پدرش(ص) 43
- احادیث پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در فضیلت فاطمه(س) 44
- حضرت زهرا(س) در عصر پدر گرامی اش 45
- زندگی حضرت زهرا(س)، بعد از وفات پیامبر(ص) 46
- به سوی بهشت برین 48
- زینب 51
- رقیه 53
- ام کلثوم 54
- علت وفات او 54
- حضرت خدیجه(س) پیشتاز جهاد در اسلام 56
- اشاره 56
- در غار حرا 57
- وحی 59
- گفتگو با حضرت خدیجه 59
- حضرت خدیجه با ورقه 60
- اسلام خدیجه و علی‘ 62
- نماز پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در کعبه 62
- طواف کعبه توسط پیامبر(ص) 64
- دعوت پنهانی به اسلام 65
- دعوت آشکار 68
- اشاره 70
- 1- وادار کردن کودکان به اذیت آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم 70
- ترس قریش 70
- اقدامات سخت 70
- 2- متهم کردن آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم به جنون 71
- 3- تمسخر آن حضرت(ص) 72
- مسخره کنندگان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم 72
- اشاره 72
- اشاره 72
- 2- ولید بن مغیره 73
- 3- اسود بن عبد یغوث 73
- 1- عاص بن وائل 73
- 4- اسود بن حارث 73
- 4- متهم کردن پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به سحر 74
- اشاره 74
- 5- تعرض کننده بر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم 74
- 5- حارث 74
- 1- ابوجهل 75
- 2-ابولهب 77
- 3- عقبهْ بن ابی معیط 77
- 4- الاسود 78
- 5-حکم بن ابی العاص 78
- 6- امیهْ بن خلف 79
- 1- مردمان مکه 80
- سوء قصد بر جان پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم 80
- اشاره 80
- دعای پیامبر(ص) 82
- 2- به سوی ثقیف 82
- اشاره 82
- 3- بنی عامر 83
- هجرت مسلمانان ناتوان به حبشه 84
- فرستادگان قریش برای نجاشی 88
- هجرت دوباره مسلمانان به حبشه 91
- مصوبات نوشته قریشیان 92
- در شعب ابی طالب 93
- فسخ پیمان نامه 95
- اشاره 100
- سال اندوه 100
- عوامل حسادت 101
- اشاره 101
- 1- دوستی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به حضرت خدیجه 101
- حسد عایشه به حضرت خدیجه 101
- 2- نداشتن فرزند 103
- 3- کینه عایشه به حضرت زهرا سلام الله علیها 104
- عایشه با امام علی علیه السلام 105
- عایشه با امام حسن علیه السلام 107
- سال حزن 108
- بیماری ابوطالب 109
- وصیت ابوطالب 110
- به سوی بهشت برین 112
- سوگواری پیامبر(ص) 112
- به سوی بهشت برین 113
- اندوه پیامبر(ص) 116
- اندوه حضرت فاطمه(س) 116
- زمان فوت آن حضرت(ع) 117
آن بین مسلمانان دارد.
این هم نشانه دیگری از عقب افتادگی در جامعه جاهلی بود که ام المؤمنین خدیجه با آگاهی شاهد آن بوده است.
حلف الفضول
پدیده ای است که عرب و اهالی مکه به آن افتخار می کنند و آن حلف الفضول است که از مهم ترین حوادث اجتماعی آن زمان است. اساس این پیمان یا حزب، یاری و کمک به ضعیف و حمایت از حقوق افراد غریب و اقلیت بردگان و بیچارگانی بود که در مکه سکونت داشتند. این پیمان در زمان قبایل «جرهم» که در مکه بودند، برپا شد و در زمان قریش ادامه پیدا کرد.
حلف الفضول در منزل عبدالله بن جدعان از بزرگان قریش برگزار شد و پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم هم درآن شرکت کرد و فرمود: «من در منزل عبدالله بن جدعان در حلف الفضول حاضر بودم و اگر در اسلام مرا به آن دعوت کنند، به آن پاسخ می دهم».(1)
قابل ذکر است که مشاجره ای بین سرور آزادگان امام حسین علیه السلام و ولید بن عتبهْ بن ابی سفیان که امیر مدینه از طرف عمویش معاویه بود، رخ داد. این شخص رذل، امام حسین علیه السلام را تحت فشار قرار داد. امام به او فرمود: «به خدا سوگند باید به من انصاف دهی یا این که شمشیر خود را برمی دارم و در
1- . بحارالانوار، ج83، ص256.