ام المومنین حضرت خدیجه سلام الله علیها صفحه 85

برای خلاصی از انتقام قریش را داد. چون می دانست در حبشه پادشاهی

است که به کسی ظلم نکرده و کسی در مملکتش بر کسی تجاوز نمی کند.

گروهی از مسلمانان به ویژه کسانی که بیش از دیگران مورد ظلم و عذاب قرار گرفته بودند برای حفظ دینشان به سوی حبشه گریختند. تعدادشان آن گونه که مورخین گفته اند یازده نفر مرد و چهار زن بودند و هزینه سفر آنان از اموال ام المؤمنین خدیجه بود. عده ای به دنبال آنان به حبشه رفتند، یکی از آنان شهید جاوید جعفر طیّار بود.

برخی از آنان با خانواده و برخی تنها هجرت کردند. نجاشی از آنان به گرمی و احترام استقبال کرد و امنیت و حمایت خود را برای آنان فراهم آورد. هیکل معتقد است دستور پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به اصحابش برای هجرت به حبشه فقط برای فرار از ظلم قریشیان نبود بلکه این هجرت جنبه سیاسی داشت و برای تبلیغ دین اسلام بود. این نظر محکم تر است، زیرا این تدبیر پیامبربرای هدف بزرگی بود و به همین دلیل هجرت او به حبشه متفاوت از جاهای دیگر مانند یمن بود که ساکنین آنجا نصرانی بودند و کتاب مقدسشان پر از تبلیغ به ظهور محمد صلی الله علیه و آله وسلم بود و در پاسخ به اسلام از مناطقی که بت پرست و یهود بودند، مناسب تر نشان می دادند.

به هر حال، مسلمانان از حمله و ظلم قریشیان به حبشه پناه بردند. عبدالله بن حارث جور و ظلم قریشیان بر مسلمانان را در این ابیات بیان می کند:

یا راکِبا بَلِّغَنْ عنّی مُغَلغَلهً

مَنْ کانَ یَرجو بَلاغَ اللّهِ و الدّینِ

کلَّ امْرِئٍ مِنْ عبادِ اللّهِ مُضْطَهدٍ

بِبَطنِ مَکَّهَ مَقْهورٍ وَ مَفْتونِ