ام المومنین حضرت خدیجه سلام الله علیها صفحه 87

نَفَتْهُمْ عِبادُ الجِنّ مِنْ حُرِّ أَرْضِهِمْ

فأَضْحَوا عَلی أَمْرٍ شَدیدِ البَلابِلِ

دلم درباره ی جنگ آنان با من خوش نداشت که به تو دروغ بگویم و بند بند انگشتانم نیز از نوشتن آن ناخشنود است.

ستیز من با مردمانی که شما را به خاطر حق ادب کردند، چگونه ممکن است پس آن را با باطل نیامیزید.

بندگان شیطان، آنان را از سرزمین آزادشان دور کردند و مسلمانان گرفتار کاری سخت و پر از اندوه شدند.

این شاعر، قریش را مذمت می کند:

وَ تِلْکَ قُرَیشٌ تَجْحَدُ اللهَ حَقَّهُ

کَما جَحَدَتْ عادٌ وَ مَدْیَنُ وَ الحِجْرُ

فَإِنْ أَنا لَمْ اُبرِقْ فَلاَ یَسَعَنَّنی

مِنَ الْأَرْضِ بَرٌّ ذُو فَضاءٍ وَ لاَ بَحْرُ

بِأَرْضٍ بِها عَبَدَ الإلهَ مُحَمَّدٌ

أُبَیِّنُ ما فی النَّفسِ إِذْ بُلغَ النَّقْرُ

این گروه از قریشیان به راستی همان گونه که قوم عاد و مدین حجر با خدا دشمنی کردند، دشمنی نمودند.

اگر من تهدید نشده ام جایی از زمین و دریا نیست که برایم آرام و گسترده باشد.

دوست دارم در سرزمینی باشم که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در آن جا خدا را بندگی کرد. با آنچه که در جانم دارم به هنگام دلتنگی آشکار کنم.

به هر حال، مسلمانان قبل از هجرتشان به حبشه زحمت زیادی را متحمل شدند. آنان در حبشه آزادی کامل را در اقامه آداب و شعائر اسلامی شان داشتند.