زن در تفسیر نمونه صفحه 259

از نخستین روزهای انعقاد نطفه حالت مادر دگرگون می شود، وناراحتی ها پشت سر یکدیگر می آید، حالتی که «ویار» نامیده می شود ویکی از سخت ترین حالات مادر است روی می دهد، وپزشکان می گویند بر اثر کمبودهایی است که در جسم مادر به خاطر ایثار به فرزند رخ می دهد.

هر قدر جنین رشد ونمو بیشتر می کند موادّ بیشتری از شیره جان مادر می گیرد وحتّی روی استخوان ها واعصابش اثر می گذارد، گاه خواب وخوراک واستراحت وآرامش را از او می گیرد، ودر آخر دوران حمل، راه رفتن وحتّی نشست وبرخاست برای او مشکل می شود، امّا با صبر وحوصله تمام وبه عشق فرزندی که به زودی چشم به دنیامی گشایدوبرروی مادرلبخندمی زند،تمام این ناملایمات راتحمّل می کند.

دوران وضع حمل که یکی از سخت ترین لحظات زندگی مادر است، فرا می رسد تا آنجا که گاه مادر جان خود را بر سر فرزند می نهد.

به هر حال بار سنگینش را بر زمین می گذارد، دوران سخت دیگری شروع می شود، دوران مراقبت دائم وشبانه روزی از فرزند، دورانی که باید به تمام نیازهای کودک پاسخ گوید که هیچ گونه قدرت بر بیان نیازهای خود ندارد، اگر دردی دارد نمی تواند محلّ درد را تعیین کند واگر ناراحتی از گرسنگی وتشنگی وگرما وسرما دارد قادر به بیان آن نیست، جز اینکه ناله سر دهد واشک ریزد ومادر باید با کنجکاوی وصبر و حوصله تمام، یک یک این نیازها را تشخیص دهد وبرآورده سازد.

نظافت فرزند در این دوران مشکلی است طاقت فرسا، وتأمین غذای او که از شیره جان مادر گرفته می شود ایثاری است بزرگ.

بیماری های مختلفی که در این دوران دامان نوزاد را می گیرد ومادر باید با شکیبایی فوق العاده به مقابله با آنها برخیزد، مشکل دیگری است.

اینکه قرآن در اینجا تنها از ناراحتی های مادر سخن به میان آورده وسخنی از

پدر در میان نیست، نه به خاطر عدم اهمّیّت آن است چرا که پدر نیز در بسیاری

از این مشکلات شریک مادر است، ولی چون مادر سهم بیشتری دارد روی او تکیه شده است.

در اینجا این سؤال مطرح می شود که در آیه 233 سوره بقره دوران شیرخوارگی دو سال کامل (24 ماه) ذکر شده: (وَالْوَالِدَاتُ یُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَنْ یُتِمَّ