زن در تفسیر نمونه صفحه 365

نخستین سوره روشن است. می فرماید: «خداوند قول زنی را که درباره همسرش به تو مراجعه کرده بود وبحث ومجادله می کرد شنید، وتقاضای او را اجابت فرمود» (قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِی تُجَادِلُکَ فِی زَوْجِهَا).

«تُجادِلُ» از «مجادله» از مادّه «جدل» گرفته شده که در اصل به معنی تابیدن طناب است وچون هنگام گفت وگوهای طرفینی واصرارآمیز، هر یک از دو طرف می خواهد دیگری را قانع کند، مجادله بر آن اطلاق شده است.

ومی افزاید: «آن زن علاوه بر اینکه با تو مجادله داشت، به درگاه خداوند شکایت کرد واز پیشگاهش تقاضای حلّ مشکل نمود» (وَ تَشْتَکِی إِلَی اللَّهِ).

«این در حالی بود که خداوند گفت وگوی شما واصرار آن زن را در حلّ مشکلش می شنید» (وَاللَّهُ یَسْمَعُ تَحَاوُرَکُمَا).

«تَحاوُر» از مادّه «حور» (بر وزن غور) به معنی مراجعه در سخن یا در اندیشه است و«محاوره» به گفت وگوهای طرفینی اطلاق می شود.

«وخداوند شنوا وبیناست» (إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ).

آری، خداوند آگاه از همه «مسموعات» و«مبصرات» است، بی آنکه نیازی به اعضای بینایی وشنوایی داشته باشد، او همه جا حاضر وناظر است وهمه چیز را می بیند وهر سخنی را می شنود.

آن گاه به سراغ بیان حکم ظهار می رود و به عنوان مقدّمه، ریشه این عقیده خرافی

را با جمله های کوتاه وقاطع در هم می کوبد، می فرماید: «کسانی از شما که نسبت

به همسرانشان ظهار می کنند (وبه همسرشان می گویند: تو نسبت به من به منزله

مادرم هستی) آنها هرگز مادرشان نیستند، مادرانشان تنها کسانی اند که آنها

را به دنیا آورده اند» (الَّذِینَ یُظَاهِرُونَ مِنْکُمْ مِنْ نِسَائِهِمْ مَا هُنَّ أُمَّهَاتِهِمْ إِنْ أُمَّهَاتُهُمْ إِلاَّ

الَِّی وَلَدْنَهُمْ).

مادر وفرزند بودن چیزی نیست که با سخن درست شود، یک واقعیّت عینی خارجی است که هرگز از طریق بازی با الفاظ حاصل نمی شود؛ بنابراین، اگر انسان صد بار هم به همسرش بگوید تو همچون مادر منی، حکم مادر پیدا نمی کند واین یک سخن خرافی وگزافه گویی است.