زن در تفسیر نمونه صفحه 89

حتّی اگر کسی گروهی را به چنین تهمت هایی متّهم سازد وبه آنها دشنام دهد واین نسبت را درباره یک یک تکرار کند در برابر هر یک از این نسبت ها حدّ قذف دارد، امّا اگر یک جا ویک مرتبه آنها را متّهم سازد اگر آنها نیز یک جا مطالبه مجازات او را کنند یک حدّ دارد، امّا اگر جداجدا اقامه دعوا کنند، در برابر هر یک حدّ مستقلّی دارد.

این موضوع به قدری اهمّیّت دارد که اگر کسی را متّهم کنند واو از دنیا برود ورثه او می توانند اقامه دعوا کرده ومطالبه اجرای حد کنند. البتّه از آنجا که این حکم مربوط به حقّ شخص است چنانچه صاحب حق، «مجرم» را ببخشد حدّ او ساقط می شود، مگر اینکه آن قدر این جرم تکرار شود که حیثیت وعرض جامعه را به خطر بیفکند که در اینجا حسابش جداست.

هرگاه دو نفر به یکدیگر دشنام ناموسی دهند، در اینجا حد از دو طرف ساقط می گردد، ولی هر دو به حکم حاکم شرع تعزیر می شوند.

بنابراین هیچ مسلمانی حق ندارد که دشنام را پاسخ به مثل بدهد، بلکه تنها می تواند از طریق قاضی شرع احقاق حق کند ومجازات دشنام دهنده را بخواهد.

به هر حال هدف از این حکم اسلامی:

اوّلاً حفظ آبرو وحیثیت انسان ها است.

ثانیاً جلوگیری از مفاسد فراوان اجتماعی واخلاقی است که از این رهگذر دامان جامعه را می گیرد، چرا که اگر افراد فاسد آزاد باشند هر دشنام وهر نسبت ناروایی به هر کس بدهند، واز مجازات مصون بمانند، حیثیت ونوامیس مردم همواره در معرض خطر قرار می گیرد وحتّی سبب می شود که به خاطر این تهمت های ناروا همسر به همسرش بدبین گردد، وپدر به مشروع بودن فرزند خود.

خلاصه موجودیت خانواده به خطر می افتد و محیطی از سوءِظن وبدبینی برجامعه حکمفرما می شود، بازار شایعه سازان داغ وهمه پاکدامنان در اذهان

لکّه دار می گردند.

اینجاست که باید با قاطعیّت رفتار کرد، همان قاطعیّتی که اسلام در برابر این افراد بدزبان وآلوده دهن نشان داده است.

آری آنها باید جریمه یک دشنام زشت وتهمت آور را هشتاد تازیانه نوش جان کنند، تا حیثیت ونوامیس مردم را بازیچه نگیرند (ر.ک: ج 14، ص 395-403).